摘要：مقدمه: گوش دادن به بیمار برای طبابت و مراقبت از بیمار ضروری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین زمان داده شده به بیماران برای توضیح علت مراجعه، قبل از قطع صحبت بیمار و تغییر جریان مصاحبه توسط اعضای هیأت‌علمی دانشکده پزشکی مشهد انجام گردید. روش‌ها: مطالعه حاضر یک پژوهش توصیفی مقطعی است که در در سال 90-1389 انجام شده است. نمونه پژوهش 30 پزشک عضو هیأت‌علمی دانشکده پزشکی مشهد بود که به روش طبقه‌ای و به صورت تصادفی انتخاب گردیدند. ابزار اندازه‌گیری زمان بر حسب دقیقه و ثانیه، کرونومتر از نوع Fortex و ابزار ضبط صوت یک دستگاه MP3 بود. اطلاعات مربوط به 330 ویزیت به روش مشاهده غیر مشارکتی جمع‌آوری گردید. داده‌ها به وسیله نرم‌افزار JMP4 و با آزمون‌های ANOVA, T TEST، همبستگی پیرسون، رگرسیون خطی و مجذور کای تجزیه و تحلیل گردید. نتایج: میزان مشارکت پزشکان 46% و بیماران 93% بود. پزشکان هیأت‌علمی میانگین 47 سال سن داشته و 70% مرد و 67% استادیار بودند. داده‌های 320 مشاهده آنالیز شد. به طور متوسط پزشکان 55/0±5/9 ثانیه پس از این که بیماران توضیحات خود را شروع می‌کردند، صحبت آنها را قطع و مسیر صحبت را تغییر می‌دادند. فرصت بیماران برای توضیح علت مراجعه، با مدت کل مشاوره همبستگی مثبت معنادار (21/0, r= 0001/0p<) و با تعداد بیماران نوبت داده شده، همبستگی منفی معنادار و تابعیت خطی داشت (15/0-=r ,007/0p<). نتیجه‌گیری: این پژوهش نشان داد که اعضای هیات علمی در مقایسه با مطالعات مشابه در سایر کشورها، مهلت کمتری برای صحبت به بیماران می‌دهند. نظر به رسالت خطیر اساتید در تربیت پزشکان آینده، انجام پژوهش‌هایی جهت تعیین استانداردهای طبابت و حداکثر حجم مجاز کار پزشکان توصیه می‌گردد.
其他摘要：Introduction: Listening to patients is essential for medical practice and patient care. This study was conducted to determine the time given to patients to explain their problem before being interrupted and redirected by clinical faculties in outpatient clinics of Mashhad University of Medical Sciences. Methods: The cross-sectional observational descriptive study was carried out in year 2011-2012, by observing and audio recording 330 clinical consultations from 30 faculty member physicians. The sample size was determined by doing a pilot study and the faculties were selected randomly using stratified sampling. The time initially given to patients to explain their problem before being interrupted and redirected by physicians was measured in seconds using a chronometer. An MP3 recorder was used for audio recording. Data were collected by non-participatory observation method. Descriptive statistics was used along with ANOVA, t test, correlation and regression for data analysis. Results: Participation rate in patients and physicians were 93% and 46%, respectively. The physicians had a mean age of 47, included both male(70% ) and female(30%), and were mainly assistant professors(67%). Data from 320 observations were analyzed. The average time given to the patients to explain their problems was 9.5±0.55 seconds. The given times were negatively correlated with number of booked appointments(r= -0.15, p≤0.007) and positively correlated with total consultation time(r=0.21, p≤0.0001). Conclusion: The findings show that the clinical faculties are giving relatively less time to their patients compared with the similar studies. Poor performance of faculties as the role models of future doctors leads to students’ cynicism for professional medical standards. Future projects are recommended in order to set standards for medical practice and maximum workload of physicians.
