摘要：مقدمه: مهارت‌های ارتباطی ابزار مهمی در ارائه مراقبت‌های پرستاری به شمار می‌رود. ارتقای مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پرستاری و یافتن نقاط ضعف و قوتِ ایشان یکی از اهداف مهم آموزش پرستاری محسوب می‌شود. این مطالعه باهدف شناسایی مهارت‌های ارتباطی دانشجویان در حیطه‌های مختلف و بررسی ارتباط آنها با مشخصات جمعیت‌شناختی دانشجویان انجام شد. روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی همبستگی است. از بین دانشجویان پرستاری مشغول به تحصیل در دانشگاه‌های علوم پزشکی تهران، بقیه‌الهر(عج)، ارتش و شاهد شهر تهران، تعداد330 دانشجوی پرستاری به صورت نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها پرسشنامه پژوهشگر ساخته بود که پنج حیطه مهارت‌های کلامی و غیرکلامی، هماهنگی درونی و بیرونی، احترام به مددجو و پذیرش غیر‌مشروط را می‌سنجید. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون‌های آمار توصیفی و استنباطی(کااسکوئر) استفاده شد. نتایج: یافته‌های این مطالعه نشان داد که مهارت‌های ارتباطی 83% از دانشجویان در حیطه‌های شروع آگاهانه، 91% در حیطه مهارت‌های کلامی و غیرکلامی، 88% در حیطه، هماهنگی درونی و بیرونی و 97% در حیطه احترام به مددجو متوسط و خوب بود، ولی در حیطه پذیرش غیر‌مشروط مددجو 55 % از دانشجویان مهارت ارتباطی ضعیف داشتند. همچنین نتایج در حیطه‌های شروع آگاهانه (041/0P=) و احترام به مددجو (014/0=p) تفاوت معناداری بین دو جنس نشان داد. بین مهارت‌های ارتباطی دانشجویان سال 1 و 2 با دانشجویان سال 3 و 4 در حیطه‌های هماهنگی بیرونی و درونی (002/0=p) و احترام به مددجو (004/0=p) تفاوت معناداری وجود داشت. نتیجه‌گیری: با توجه به این که بیش‌ترین ضعف مهارت‌های ارتباطی دانشجویان پرستاری در حیطه پذیرش غیر‌مشروط مددجو است و این ضعف می‌تواند مانع برقراری ارتباط مؤثر با مددجویان و در نتیجه موفقیت در مراقبت مناسب از آنان شود، لذا گنجاندن آموزش رسمی و غیررسمی این مهارت و سایر مهارت‌های ارتباطی در سرفصل دروس دانشجویان این رشته توصیه می‌شود.
其他摘要：Introduction: Communication skills are important instruments in providing nursing care. Hence, improving communication skills of nursing students and finding their weaknesses and strengths are among the most important objectives of nursing education. The purpose of this study is to identify and evaluate students' communication skills in various areas as well as the skills’ relationship with students’ demographic characteristics. Methods: In this descriptive correlation study, 330 nursing students were selected among all nursing students studying in Baqiyatallah, Army and Shahed medical universities in Tehran using cluster random sampling. Data collection tool was a researcher made questionnaire which measured five domains including verbal and nonverbal skills, internal and external coordination, respect to clients, and unconditional admission. Data was analyzed by descriptive and inferential statistics (chi2). Results: The findings of this study showed that communication skills of 83% of students in the area of onset awareness, 91% in verbal and nonverbal skills, 88% in the area of internal and external coordination, and 97% in the area of respect to clients were at an average and desirable level but in the area of unconditional admission of patients, 55% of students showed poor communication skills. Moreover, the results for the area of onset awareness (p=0.041) and respect to the client (p=0.014) showed a significant difference between the two genders. Considering the areas of internal and external coordination (p=0.002) and respect to the clients (p=0.004), there was a significant difference between communication skills of students of first and second year compared to students of third and fourth year. Conclusion: The poorest communication skills of nursing students related to the area of patients’ unconditional admission and this weakness can impede effective communication with clients and result in unsuccessful and improper care. Therefore it is recommended include formal and informal education of this skill and other communication skills in the curriculum of nursing students.
关键词：مهارت‌های ارتباطی; دانشجویان پرستاری; ارتباط مؤثر; سنجش مهارت‌های ارتباطی
其他关键词：Communication skills; nursing students; effective communication; assessment of communication skills.
