چکیده
هدف از برنامه ریزی نیروی انسانی در نظام ارائه خدمات بهداشتی، داشتن تعداد کافی نیروی انسانی کارآمد در تمامی حرفههای مورد نیاز است که بهطور متناسب از نظر جغرافیایی، جنسی و سازمانی توزیع شده باشند. هر گونه اشکال در برنامهریزی، ناهماهنگی میان عرضه و تقاضا را به دنبال دارد. برنامهریزی در زمینه نیروی انسانی روانپزشکی نیز از همین قانون پیروی میکند. تغییر شرایط اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و به دنبال آن افزایش بار اختلالهای روانی، لزوم اجرای گستردهتر برنامههای بهداشت روان و ضرورت توجه به برنامهریزی درست نیروی انسانی را به دلیل نقش کلیدی و رهبری که در موفقیت این برنامهها ایفا میکند، بیش از پیش توجیه مینماید. هدف این نوشتار بررسی جنبههای گوناگون برنامهریزی نیروی انسانی در ایران میباشد. از این رو ارزیابی وضعیت موجود نیروی انسانی در ایران، نقد بررسیهای انجام شده در این زمینه، بررسی شمار روانپزشکان و نسبت روانپزشک به جمعیت در سایر کشورها و عوامل مؤثر بر نیاز به روانپزشک مورد بحث قرار میگیرند. در پایان با توجه به عدم وجود نظام برنامهریزی منسجم و نبود یا کمبود اطلاعات لازم برای تصمیمگیری در زمینه سیاستهای آینده نظام بهداشتی – درمانی کشور در زمینه بهداشت روان، پیشنهادهای مناسب ارائه میشوند.
Abstract
The purpose of human resources planning in the health services system is to account for a sufficient number of efficient manpower in all the needed professions, who are appropriately distributed in terms of geographical, gender, and organizational parameters. Any inadequacies in such planning will lead to lack of coordination between supply and demand. Planning for psychiatrist manpower follows the same rule. The changes in social, cultural, and economic conditions, followed by an increase in the intensity of mental disorders more than ever before calls for extended implementation of mental health programs and careful attention to proper human resources planning, which plays a governing key role in the success of such programs. The purpose of this article is to examine the various aspects of human resources planning in