期刊名称：Iranian Journal of Psychiatry and Clinical Psychology
印刷版ISSN：1735-4315
电子版ISSN：2228-7515
出版年度：2000
卷号：5
期号：3
页码：10-18
语种：English
出版社：Tehran University of Medical Sciences
摘要：هدف: این پژوهش با هدف بررسی تأثیر فاموتیدین که مهارکننده گیرنده هیستامین نوع 2 است در بهبود نشانههای بیماران اسکیزوفرنیک انجام شد. روش : 28 بیمار مزمن مبتلا به این بیماری به صورت تصادفی در دو گروه 14 نفری قرار گرفتند. در گروه یک روزانه 20 میلیگرم هالوپریدول و گروه 2، 20 میلیگرم هالوپریدول و 40 میلیگرم فاموتیدین تجویز شد. میزان اثربخشی به کمک مقیاس نشانگان مثبت و منفی با انجام مصاحبه در روز صفر، 28 و 42 سنجیده شد. دادههای پژوهش به کمک روشهای آماری توصیفی و آزمون آماری من- ویتنی تجزیه و تحلیل گردید. یافتهها: یافتههای پژوهش در تمام بخشهای مقیاس یاد شده در گروه فاموتیدین نسبت به گروه گواه کاهش بیشتری را نشان داد که در نشانههای منفی تفاوت دو گروه بیشتر بود. اما این تفاوت از نظر آماری معنیدار نبود. نتیجه : شاید نفوذپذیری اندک فاموتیدین در دستگاه عصبی مرکزی و یا مزمن بودن بیماران مورد بررسی را بتوان دلیل بیتأثیر بودن آن دانست.
其他摘要：Purpose: The purpose of this study was to determine the effectiveness of famotidine, a H2 blocker, in the improving schizophrenic patients’ symptoms. Method: 28 chronic schizophrenic patients were randomly assigned to two groups, with each group consisting of 14 patients. One group received 20 mg of haloperidol per day and the other group was on 40 mg famotidine and 20 mg of haloperidol per day. The effectiveness was assessed by the positive and negative symptoms scale which was administered at the beginning of the treatment, 28 days and again 42 days following the beginning of the experiment. Data were analyzed by descriptive statistics and Mann-Whitney Test. Findings: the findings indicated that famotidine group showed a reduction in all of the symptoms of schizophrenia than the control group. There was a difference between the two group in terms of the negative symptoms. However, this difference was not statistically significant. Conclusion : probably low permeability of famotidine in the central nervous system and the chronicity of patients’ symptoms were responsible for the ineffectiveness of this drug.
