روش: در یک بررسی آزمایشی دوسوکور40 بیمار با تشخیص وابستگی به مواد افیونی (برپایه‌ی معیارهایDSM-IV) پس از دوره‌ی سم‌زدایی به‌تصادف در دو گروه جای داده شدند. در یک گروه، 20 نفر باکلوفن (60 میلی گرم روزانه در 3 دوز جداگانه) و در گروه دیگر 20 نفر دارونما، به مدت 12 هفته دریافت کردند. سنجه‌های اصلی شامل ماندن بیماران در درمان نگهدارنده و آزمایش‌‌های ادراری مثبت بودند. داده‌های پژوهش به‌کمک آزمون‌های آماری من- ویتنی و خی‌دو تحلیل گردید.

یافته‌ها: ماندن بیماران در درمان در گروه باکلوفن از گروه دارونما به‌طور معنی‌داری بیشتر بود. بیماران گروه باکلوفن کمتر از گروه دارونما، علایم ترک و افسردگی داشتند. دو گروه از نظر آزمایش‌های ادراری مثبت، شدت گرایش به مصرف مواد افیونی، عوارض جانبی دارویی و میانگین روزهای مصرف مواد افیونی و الکل در طی درمان تفاوت معنی‌داری نداشتند.

نتیجه: اثر بخشی باکلوفن از نظر ماندن بیماران در درمان و کاهش علایم ترک و افسردگی بر دارونما برتری چشم‌گیری دارد.