摘要：Istraživanja u socijalističkim društvima ne daju nedvosmislene rezultate o postojanju značajnijih razlika između dohodaka — prije svega službenika i radnika. S druge strane, postoje razlike između samih manuelnih radnika (zavisno od kvalifikacije, grane industrije itd.). Pored stvarnog (ne)postojanja razlika, u legitimacijskom pogledu bitna je i njihova percepcija. Radnički egalitarizam se ne može jednodimenzionalno interpretirati: NKV se porede sa seljacima i žele da očuvaju svoje prednosti, a KV se porede s nemanuelnim slojevima, koje žele da dostignu. No u oba slučaja želi se poboljšanje svog relativnog materijalnog položaja. Za položaj vladajuće klase nisu bitne privilegije u distribuciji materijalnih dobara, već mogućnost reguliranja distributivnih procesa. Zadovoljavajući materijalne interese radnika u raspodjeli, vladajuća klasa neutralizira jedan od mogućih izvora dezintegrativnih tendencija, pa tako omogućava i vlastitu legitimnost.
