摘要：Ruchy masowe należą do najbardziej dynamicznychprocesów kształtujących powierzchnię ziemi.WPolsce liczba osuwisk dochodzi do 23 tys., z którychponad 95% występuje na terenie karpackim (Rączkowski2007). Pozostałymi rejonami są głównie stromeklify bałtyckie, brzegi zbiorków zaporowych orazzbocza głęboko wciętych dolin rzecznych na obszarachniżowych. Ostatnia z ww. sytuacji reprezentujeanalizowany w artykule fragment doliny Wisły wokolicach Świecia (ryc. 1). Na wyjątkowo dużą koncentracjęosuwisk w tym fragmencie doliny Wisłyzwrócono uwagę już w latach 70. w trakcie realizacjiprojektu „Rejestracja osuwisk w Polsce” zawierającegomapy w skali 1:500 000, 1:200 000 i 1:100 000(Miłoszewska, Kühn 1971). Na arkuszu obejmującymokolice Świecia oznaczono wówczas 9 osuwisk,a prawie cała strefa zboczowa uznana została za obszaro zwiększonej podatności na ruchy masowe. Jed-nak dopiero w 2003 r., gdy w ramach inicjatywy Ministerstwa Środowisk, pt. „Rejestracja i inwentaryzacja naturalnych zagrożeń geologicznych (ze szczególnym uwzględnieniem osuwisk oraz innych zjawisk geodynamicznych) na terenie całego kraju”, wykonano wstępną inwentaryzację osuwisk, głównie na podstawie wcześniejszych opracowań z lat 70.Wramach realizowanego aktualnie projektu Systemu Osłony Przeciwosuwiskowej (SOPO) prace w obrębie Polski środkowej przewidziane są na lata 2014–2015. Ruchy masowe występują jednak niezależnie od planowanych terminów ich rozpoznania, a z uwagi na zagrożenie, jakie stanowią w badanym rejonie, wymagają bliższej i jak najszybszej obserwacji. Wspomniany brak szczegółowych opracowań powoduje potrzebę stałego monitoringu, co z kolei pozwoli na prognozę dalszego rozwoju analizowanych fragmentów doliny Wisły.
