摘要：به منظور بررسي ارزش روش ايمونوفلورسانس در تشخيص آزمايشگاهي سالک 110 نفر که داراي زخم هاي مشکوک به سالک بودند و براي آزمايش از نظر جسم ليشمان به دانشکده بهداشت و انستيتو تحقيقات بهداشتي معرفي شده بودند تحت برسي قار گرفتند. از بيماران گسترشهايي از زخم و نمونه خون از نوک انگشت تهيه مي شد. در گسترش هاي تهيه شده با آزمايش ميکروسکپي دقيق جستجوي جسم ليشمن و در پلاسماي جدا شده از نمونه خون با آزمايش فلورسنت آنت بادي غير مستقيم جستجوي پادتن با استفاده از آنتي ژنهاي تهيه شده به عمل مي آمد.نتايج به دست آمده از اين بررسي نشان داد که آنتي ژن تهيه شده از اشکال تاژک دار کشته شده با فرمل و تغليظ شده ليشمانيا دونواني بهتر و بيشتر از ساير گونه هاي ليشمانياي مورد مصرف در اين بررسي ميزان پادتن ايجاد شده به وسيله ليشمانيا تروپيکا را مشخص مي کند.در اين بررسي از 67 مورد مثبت از نظر انگلي 51 مورد (76%) از نظر وجود پادتن با عيارهاي تا مثبت بودند. از 43 مورد که انگل در آزمايش ميکروسکپي آنها ديده نشده بود 34 مورد از نظر وجود پادتن منفي بودند، در دو مورد عيار پادتن کمتر از (عيارهاي غير اختصاصي) بود و در 9 مورد پادتن با عيارهاي تا ديده شد.اين 9 نفر افرادي بودند که زخمهاي يک تا 7 ساله داشتند که کهنه و چرکي شده بود. با توجه به اينکه در زخمهاي کهنه انگل کم و غير قابل تشخيص مي گردد. علت پيدا نکردن انگل در اين زخمها کم بودن تعداد آنها بوده است و به طور کلي مي توان گفت استفاده از روش فلورسنت آنتي بادي در تشخيص سالک بيشتر در پيدا کردن اين موارد کم انگل ارزش دارد.از نمونه سرمهاي تهيه شده از 21 نفر که سابقه سالک نداشتند نمونه پادتن با عيار کمتر از که غير اختصاصي تلقي مي شود قابل تشخيص بود.
