摘要：Ο λόγος για τον οποίο σκέφτηκα να προβώ σε μια βιβλιοκριτική του κλασικού έργου του Beck ήταν απλά γιατί είναι από τα τελευταία κείμενα κοινωνιολογικής θεωρίας που διατυπώθηκαν προς του τέλος του 20 ου αιώνα και τα οποία επιχειρούν να παράξουν αυτό που όλο και λιγότερο πριμοδοτείται από την τυποποιημένη λογική της παραγωγής άρθρων των επαγγελματιών του χώρου, δηλαδή η παραγωγή θεωρίας.Λέγοντας θεωρία εδώ δεν εννοούμε την αστόχαστη και ασυνάρτητη έκφραση ιδεολογικο-πολιτικών επιχειρημάτων ή μεταμοντέρνων γενικεύσεων για το «σχετικισμό της γνώσης», αλλά συστηματικές απόπειρες άρθρωσης συνεκτικών προτάσεων που θα επιτρέπουν με επιστημικά δικαιολογημένο τρόπο τη μετάβαση από παρατηρησιακούς όρους που αφορούν το πολλαχώς βιωμένο σε θεωρητικές σχέσεις, επιτρέποντας παράλληλα τη δυνατότητα παραγωγής εμπειρικής έρευνας.
