摘要：هدف اين مقاله بررسي رابطه بين ساختار مالكيت بانكها و رفتار احتيـاطي آنهـا در صـنعت بانكـداري ايران ميباشد. اگرچه رابطه بين مالكيت و عملكرد در ادبيات كاربردي بهخوبي مورد مطالعه قرار گرفتـه است اما مطالعات كمتري به اثر مالكيت بر رفتار احتياطي و وامدهي بانكها متمركز شدهاند. اين تحقيق بهعنوان اولين مطالعه بر روي نظام بانكداري ايران قصد دارد با اسـتفاده از يـك نمونـه پانـل شـامل 12 بانك براي دوره زماني 1387 – 1381 به مطالعه اين موضوع بپردازد. بدين منظور با كـاربرد روش داده هاي تلفيقي شاخصهايي از رفتار احتياطي بانكها بر روي مجموعهاي از متغيرهاي توضيحي و كنترلـي برازش شدهاند. يافتههاي اين مطالعه شواهد معتبري جهـت اسـتنتاج ايـن نتيجـه فـراهم مـيكنـد كـه بانكهاي با مالكيت دولتي نسبت به بانكهاي خصوصي احتياط كمتري در پرداخت وام دارند. علاوه بـر اين، نتايج اين تحقيق نشان ميدهد بانكهاي بزرگتر نسبت به بانكهاي كوچكتر محتاطتـر هسـتند. همچنين يافتههاي تحقيق بيانگر آن است كه كاهش تمركز ساختار بازار در صنعت بانكـداري و افـزايش رشد توليد ناخالص داخلي به رفتار احتياطي كمتر بانكهامنجر ميشود. نتايج همچنين گوياي اين است كه درصد بالاتر مطالبات معوق به احتياط بيشتر بانكها در اعطاي وام موجب ميگردد. در نهايت نتـايج اين مطالعه نشان دهنده محتاطتر شدن بانكهاي با مالكيت دولتي در طول زمان ميباشد كـه ايـن امـر.
关键词：بانک;تخصیص پرتفوی بانک;ساختار مالکیت;احتیاط بانک و ریسک اعتباری
