摘要：چکیدهپژوهش حاضر با هدف مقایسه احساس تنهایی در افراد با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی انجام شد. جامعه آماری شامل افراد 13 تا 22 ساله ی با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی شهر شیراز بودند که از بین آن‌ها نمونه‌ای به حجم 116 نفر (32 فرد با آسیب بینایی، 21 فرد با آسیب شنوایی و 63 فرد عادی) انتخاب شد. گروه‌های با آسیب شنوایی و بینایی با روش نمونه‌گیری در دسترس و گروه عادی با روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. از مقیاس احساس تنهایی برای سنجش احساس تنهایی استفاده شد. داده‌های گردآوری شده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل واریانس چندمتغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد که احساس تنهایی در گروه‌های با آسیب شنوایی و آسیب بینایی به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه عادی است. افزون بر این، نتایج نشان داد که احساس تنهایی افراد با آسیب شنوایی و بینایی در خرده مقیاس‌‌های تنهاییِ ناشی از ارتباط با خانواده و نشانه‌های عاطفی تنهایی به‌طور معنی‌داری بالاتر از گروه عادی است. بین سه گروه در خرده مقیاس تنهاییِ ناشی از ارتباط با دوستان تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. با توجه به بالاتر بودن میزان احساس تنهایی در افراد با آسیب های حسی می‌توان بیان کرد که طراحی و اجرای برنامه‌های کاهش احساس تنهایی جهت ارتقای سلامت روان‌شناختی در این افراد ضروری است.
其他摘要：چکیدهپژوهش حاضر با هدف مقایسه احساس تنهایی در افراد با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی انجام شد. جامعه آماری شامل افراد 13 تا 22 ساله ی با آسیب شنوایی، آسیب بینایی و عادی شهر شیراز بودند که از بین آن‌ها نمونه‌ای به حجم 116 نفر (32 فرد با آسیب بینایی، 21 فرد با آسیب شنوایی و 63 فرد عادی) انتخاب شد. گروه‌های با آسیب شنوایی و بینایی با روش نمونه‌گیری در دسترس و گروه عادی با روش نمونه‌گیری تصادفی چندمرحله‌ای انتخاب شدند. از مقیاس احساس تنهایی برای سنجش احساس تنهایی استفاده شد. داده‌های گردآوری شده با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک راهه و تحلیل واریانس چندمتغیره تحلیل شد. نتایج نشان داد که احساس تنهایی در گروه‌های با آسیب شنوایی و آسیب بینایی به‌طور معنی‌داری بیشتر از گروه عادی است. افزون بر این، نتایج نشان داد که احساس تنهایی افراد با آسیب شنوایی و بینایی در خرده مقیاس‌‌های تنهاییِ ناشی از ارتباط با خانواده و نشانه‌های عاطفی تنهایی به‌طور معنی‌داری بالاتر از گروه عادی است. بین سه گروه در خرده مقیاس تنهاییِ ناشی از ارتباط با دوستان تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد. با توجه به بالاتر بودن میزان احساس تنهایی در افراد با آسیب های حسی می‌توان بیان کرد که طراحی و اجرای برنامه‌های کاهش احساس تنهایی جهت ارتقای سلامت روان‌شناختی در این افراد ضروری است.
