摘要：Ulaç, iki önermeyi tek cümle içinde bağlamak için kullanılan fiil yapılarıdır. Açık belirtecimsilerin bir alt türü olan (Krave, 2010) ulaçlar, alt tümcedeki eylemi ana cümlenin eylemine bağlar. Çetintaş-Yıldırım (2009) ise ulaçları, iki cümleciği aralarında çeşitli ilişkiler kurarak bağlamak için kullanılan fiil yapıları olarak tanımlamaktadır. Türkçede ulaçlar, ana cümleyi bir şekilde değiştiren veya sınırlayan zarf cümleciği görevi görür. Çeşitli dillerde ulaç kullanımına yönelik ilgi giderek artarken, özellikle Türkçedeki ulaçların kullanımını konu edinen çok az çalışma (Johanson, 1995; Slobin, 1995) yapılmıştır. Dolayısıyla bu çalışmanın amacı, anadili Türkçe olan dört ve beş yaşındaki çocuklarda ulaç kullanımının karşılaştırmalı bir incelemesinin yapılmasıdır. Bu çalışmadaki veriler, resimli hikaye kitaplarının çocuklar tarafından anlatılmasıyla toplanmıştır. Bu çalışma yaşça büyük çocukların, sıklık, tür ve anlamsal yorumlama bakımından ulaçları daha iyi kullandığını göstermiştir. Dört yaş grubundaki çocuklar sadece zaman ilişkisi bakımından üç tür ulaç kullanırken, beş yaş grubundaki çocuklar çeşitli anlam ilişkileri kurmak için daha fazla ulaç türü kullanmıştır.
其他摘要：Converbs are verb forms used to combine two propositions in one sentence. Considered as a subcategory of open adjuncts (Krave, 2010), converbs conjoin the event of the embedded clause with that of the main clause. Çetintaş-Yıldırım (2009) defines converbs as verb forms used to connect two sentences by establishing various semantic relations between them. Converbs used in Turkish serve as adverbial clauses modifying or restricting the main clause in some way. Though interest in overall converb use in different languages has gained momentum, there has been little research (Johanson, 1995; Slobin, 1995) specifically addressing early converb use in Turkish. Hence, the purpose of this study is to make a comparative analysis of converb use in four- and five-year-old Turkish speaking children. The data were collected through children narrations based on picture story books. The study revealed that older children made better use of converbs in terms of frequency, type and semantic interpretation. While four-year-old children used three types of converbs merely with temporal interpretations, five-year-olds employed a broader range of converbs to establish different semantic relations.
