摘要：مقدمه: جنبه‌های روان‌شناختی بیماری‌های مزمن، ازلحاظ بروز غیرمنتظره و کنترلناپذیری علائم، موجب پدیدآیی استرس‌های گوناگون و ایجاد هیجانات و خلق‌وخوی منفی در بیماران شده است و همین امر نظر بسیاری از متخصصان را متوجه خود ساخته است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی گروه‌درمانی با تأکید بر تئوری انتخاب بر کاهش احساس تنهایی بیماران مبتلا به MS (مولتیپل اسکلروزیس) بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با پیش‌آزمون، پس‌آزمون و گروه کنترل است. جامعه پژوهش شامل کلیه بیماران مبتلا به MS مراجعه‌کننده به انجمن MS شهر تهران است که ابتدا از آن‌ها پرسشنامه احساس تنهایی (UCLA) گرفته شد و از میان کسانی که نمره متوسط به بالا در این پرسشنامه کسب کردند 40 نفر انتخاب‌شده و به‌صورت تصادفی به دو گروه 20 نفرِ آزمایش و کنترل تقسیم شدند. روش آماری این پژوهش، تحلیل کوواریانس بود که در آن نمرات پیش‌آزمون کنترل گردید و برای بررسی تأثیر متغیر مستقل نمرات پس‌آزمون مورد بررسی قرار گرفت. یافتهها: یافته‌های پژوهش کاهش معناداری را در میانگین نمره احساس تنهایی در گروه آزمایشی پس از مداخله نشان داد. (05/0>P). نتیجه‌گیری: یافتهها نشان داد که گروه‌درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب به‌طور معنی‌داری موجب کاهش احساس تنهایی گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل شد؛ بنابراین گروه‌درمانی مبتنی بر نظریه انتخاب می‌تواند به‌عنوان یک شیوه درمانی کارآمد در کاهش احساس تنهایی بیماران مبتلا به MS و به‌عنوان درمان کمکی برای سایر درمان‌ها مورد استفاده قرار گیرد.
其他摘要：Objective: Psychological aspects of chronic diseases, due to their suddrn oneset and uncontrolability of symptoms, couse varioty of stresses and negative emotion and mood in patient. This issue, have attracted many professional's attention. The aim of this study was to investigate the effectiveness of group therapy with emphasis on choice theory on reducing loneliness feeling in patients with MS (multiple sclerosis). Method: This study is semi-experimental with pretest-posttest and control group. The study population included all patients with MS referred to MS Society of Iran located in Tehran. At first the UCLA questionnaire was performed and who was scored higher than the mean of 40 was selected assigned into two experimental (20 subjects) and control groups (N=20 subjects) by random. Both groups were tested by pre-test and post-test. The data of pre-test and post-test were analyzed using descriptive and inferential statistics (analysis of covariance). Results: Findings demonstrated that the significant reduction in mean of loneliness feeling score was occurred after the intervention in the experimental group (P
