摘要：مقاله‌یپیش‌رو، در صدد است با کاربرد شیوه‌ای تحلیلی، به استخراج و تدوین دیدگاه علامه طباطبائی در بارة شأن اجتماعی انسان و دلالت‌های آن در برنامة درسی تربیت اجتماعی بپردازد. نتایج پژوهش حاضر، نشانگر آن است که نظریه‌پردازان اجتماعی نگرش‌های متفاوتی پیرامون نحوه‌ی ارتباط انسان و اجتماع دارند؛ به‌نحوی‌که برخی، اصالت را به فرد و برخی به جامعه می‌دهند. در این میان، دیدگاه علامه طباطبایی، دیدگاهی ابتکاری و بدیع است که با اتکا به اندیشه‌های اجتماعی و انسان‌شناسی اسلام، توانسته است به بهترین نحو ممکن، شأن اجتماعی انسان را به تصویر بکشد. در اندیشه‌ی او، بین جامعه و افرادش رابطه‌ای دو سویه و بسیار عمیق وجود دارد که در آن هر کدام عامل رشد دیگری و در عین حال مسئول کمال خویشتن هستند. این جهت‌گیری، تغییری اساسی در برنامه‌های تربیت اجتماعی را می‌طلبد که بر خلاف آن‌چه امروزه در نظام‌های آموزشی جریان دارد، نه فرد را برای خدمت به جامعه تربیت کند و نه جامعه را ابزاری در دست او بداند.
其他摘要：This article is an attempt to extract and compile Alameh's view on social status of human and its implications , through an analytical methodology, in the curriculum of social education. The findings revealed that social theorists have different views on the relations between society and the human. Some give priority to individuals while some others emphasize society; Among them, Alameh's view enjoys a novel and innovative stance, relied on Islamic anthropology and social thoughts, as it well portrays the social status of human. In his view, the relations between society and individual is mutual and deep wherein each supports the development of the other and at the same time are responsible for their own developments. Such orientation requires basic changes in social education programs, contrary to what is current in the present educational systems which do not educate the individual for servicing the society nor does view the society as a tool in his hand
