摘要：هدف این پژوهش، بررسی تجربی اعتماد در تعاملات اجتماعی بوده است. برای این منظور نسخه‌ای از بازی سرمایه‌گذاری مبنا قرار گرفت و بر اساس این، 28 نفر از دانشجویان با استفاده از رایانه و به‌صورت شبکه در محیط آزمایشگاه، آن را اجرا کردند. این افراد به‌صورت ناشناخته و دوبه‌دو در 30 دور با یکدیگر با رایانه و در چارچوب بازی طراحی‌شده، تعامل داشتند و به تناوب نقش اعتمادکننده و معتمد را بازی می‌کردند. بر اساس دیدگاه صرفاً اقتصادی انتظار می‌رفت کنشگران تصمیمی بگیرند که در شرایط بازی بیشترین بازده را دارد؛ یعنی به‌سادگی به دنبال سود بیشتر بروند و به طرف‌های تعامل خود اعتماد نکنند؛ اما نتایج نشان دادند در شرایط بازی سرمایه‌گذاری، کنشگران به‌شکل معنی‌داری به طرف‌های تعامل خود اعتماد کردند و حدود 23 درصد از دارایی خود را در اختیار کسی قرار دادند که محتمل بود هیچ مبلغی را به آنان برنگرداند. همچنین معتمدان هم مبلغ در خور توجهی (حدود 20 درصد دارایی اولیه) از آنچه را دریافت کرده‌اند، بازگردانده‌اند. این در حالی است که بر اساس ساختار بازی، دو طرف تعامل هیچ‌گاه یکدیگر را نمی‌شناختند و ساز و کار‌هایی مانند شهرت هم در بازی وجود نداشت. تغییراتی هم در شیوۀ تعامل دو طرف در طول بازی مشاهده شد که در مقاله به‌تفصیل توضیح داده شده‌اند.
