摘要：پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی طرحوارهدرمانی بر کاهش طرحوارههای ناسازگار دربیماران شهر تهران مبتلا به کمردرد مزمن انجام شد. این پژوهش طرحی نیمهآزمایشی تکگروهی با پیشآزمون- پسآزمون و پیگیری بود. به این منظور از بین بیماران مبتلا به کمردرد مراجعهکننده به کلینیکهای فوقتخصصی درد بیمارستانهای اختر، امام حسین (ع) و درمانگاه جراحی مغز و اعصاب بیمارستان امام حسین (ع) شهر تهران، 10 بیمار مبتلا به کمردرد مزمن، با روش نمونهگیری مبتنی بر هدف (غیراحتمالی) انتخاب شدند. این بیماران فرم کوتاه 90 سؤالی پرسشنامه طرحوارهیانگ را در مرحله پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری 2ماهه پر کردند. برای بررسی تاثیر شیوه درمانی بر کاهش طرحوارههای ناسازگار بیماران، از آزمون ناپارامتری فریدمن برای گروههای وابسته و در تعقیب آن برای مقایسه های زوجی گروهها از آزمون ویلکاکسون رتبهای استفاده شد.نتایج نشان داد نمرات طرحواره افراد پس از شرکت در طرحوارهدرمانی بهطور معنیداری کاهش یافته و این کاهش در مرحله پیگیری نیز معنیدار باقیماند. قابل توجه اینکه نمرات طرحواره در مراحل پیگیری نسبت به پسآزمون کاهش معنیداری نداشت. بر این اساس، روش طرحوارهدرمانی به عنوان روشی مناسب جهت کاهش طرحوارههای ناسازگار در مبتلایان به درد مزمن توصیه می‌شود واحتمالاً بتواند نوعی پیشگیری ثانویه از پیامدهای ناشی از درد در این افراد فراهم کند.
