摘要：هدف مطالعة حاضر، بررسی پاسخهای دستگاه هموستازی به غواصی تفریحی در اعماق نه و 18 متری آبهای آزاد بود. تعداد 20 غواص مرد با میانگین سنی 2/3 ± 5/24 سال، داوطلبانه در پژوهش حاضر شرکت کردند. در هر جلسة غواصی، تعداد 10 نفر در عمق نه متری و تعداد 10 نفر دیگر نیز در عمق 18 متری به فعالیت غواصی میپرداختند که انتخاب آنان به روش تصادفی ساده بود و در جلسة بعدی، جای آنان عوض میشد. غواصی به‌مدت 30 دقیقه به‌طول انجامید. خون‌گیری بلافاصله قبل و بعد از فعالیت غواصی انجام شد. برای تجزیه‌وتحلیل دادهها از آزمون تی استفاده شد. نتایج نشان داد که میانگین تعداد پلاکتها، زمان پروترومبین (PT) و زمان ترومبوپلاستین نسبی فعال‌شده (aPTT)، به‌دنبال فعالیت غواصی در هر دو عمقنهو 18 مترکاهش یافتند (0.05≥P)؛ درحالی‌که مقادیر فیبرینوژن به‌دنبال فعالیت غواصی در هر دو عمق نه و 18 متر و فعالیت فعالکنندة پلاسمینوژن بافتی (tPA) تنها در عمق 18 متر در مقایسه با حالت پایه افزایش یافتند (0.01 > P). همچنین، به‌دنبال غواصی در عمق 18 متر، تعداد پلاکتها و PT کمتر بودند (0.05≥P) و مقادیر فیبرینوژن و فعالیت tPA در مقایسه با غواصی در عمـق نه متـر بیشتر بـودنـد (0.01 > P). به‌نظر میرسد که فعالیت غواصی در آبهای آزاد میتواند دستگاه هموستاز به‌ویژه انعقاد خون را مختل کند. به‌علاوه، عمق غواصی و به‌دنبال آن، ارتفاع رفع فشار پاسخهای هموستازی را تحت‌تأثیر قرار میدهد.
