摘要：هدف پژوهش حاضر، پیش‌بینی زمان رسیدن به واماندگی در سرعت‌های مختلف از روی برخی متغیرهای فیزیولوژیک و جسمانی در مردان جوان بود.تعداد 75 نفر از دانشجویان پسر (سن: 22/1 ± 74/20 سال، وزن: 78/10 ± 25/67 کیلوگرم، قد 06/0 ± 3/174 سانتی‌متر و توان هوازی 29/3 ± 1/47 میلی‌لیتر بر وزن بدن در دقیقه) به‌صورت نمونه‌گیری دردسترس انتخاب شدند. ارزیابی‌های تن‌سنجی و فیزیولوژیک شامل آستانة لاکتات، توان هوازی و بی‌هوازی، ضربان قلب استراحتی، سطح فعالیت بدنی، سرعت در حداکثر اکسیژن مصرفی، استقامت و قدرت پایین‌تنه و توان انفجاری پایین‌تنه انجام شد. برای ثبت ضربان قلب، اشباع اکسیژن و زمان دویدن، آزمودنی‌ها یک وهله فعالیت دویدن روی نوار گردان را با سرعت‌های 8، 10، 12 و 14 کیلومتر در ساعت و شیب صفر تا واماندگی انجام دادند. یافته‌ها نشان داد که سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب حین فعالیت، ضربان قلب استراحتی، سطح فعالیت بدنی و توان انفجاری پایین‌تنه، عوامل پیش‌بینی‌کنندة زمان رسیدن به واماندگی در سرعت هشت کیلومتر در ساعت هستند (0.05P≤)؛ سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، سابقة دویدن، ضربان قلب استراحتی، سرعت در آستانة لاکتات و وزن، پیش‌بینی‌کنندة زمان رسیدن به واماندگی در سرعت 10 کیلومتر در ساعت هستند (0.05P≤). سرعت در آستانة لاکتات، سابقة دویدن، وزن، ضربان قلب استراحتی و توان بیشینه، پیش‌بینی‌کنندة زمان رسیدن به واماندگی در سرعت 12 کیلومتر در ساعت هستند (0.05P≤) و سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، سطح فعالیت بدنی، وزن، توان بیشینه و سابقة دویدن، پیش‌بینی‌کنندة زمان رسیدن به واماندگی آزمودنی‌ها در سرعت 14 کیلومتر در ساعت هستند (0.05P≤). سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، ضربان قلب استراحتی و سابقة دویدن، در اکثر سرعت‌ها مشترک بودند. براساس نتایج، برای پیش‌بینی زمان رسیدن به واماندگی می‌توان از سرعت حداکثر اکسیژن مصرفی، سابقة دویدن، ضربان قلب استراحتی و آستانة لاکتات استفاده کرد.
关键词：زمان رسیدن به واماندگی;متغیرهای فیزیولوژیک;پیش‌بینی عملکرد;سرعت دویدن
