摘要：هدف پژوهش حاضر بررسی پاسخ فاکتورهای فیبرینولیتیک به پروتکل‌های مختلف فعالیت مقاومتی بود. با این هدف، 10 مرد سالم (سن 2/2 ± 7/24 سال، قد 7 ± 177 سانتی‌متر و وزن 7±3/77 کیلوگرم) و آشنا به تمرین با وزنه، در چهار جلسة جداگانه به فاصلة یک هفته در این پژوهش شرکت کردند. پس از تعیین حداکثر قدرت در جلسة اول، آزمودنی‌ها در سه جلسه به‌صورت تصادفی سه فعالیت قدرتی- استقامتی (سه ست، 15 تکراری با 55% یک تکرار بیشینه و یک دقیقه استراحت)، هایپرتروفی (سه ست، 10 تکراری با 70% یک تکرار بیشینه و دو دقیقه استراحت) و قدرتی را (سه ست چهار تا پنج تکراری با 85 درصد یک تکرار بیشینه و سه دقیقه استراحت) اجرا کردند. نمونه‌های خونی برای اندازه‌گیری فعال‌کنندة پلاسمینوژن بافتی (t-PA) و مهارکنندة فعال‌کنندة پلاسمینوژن (PAI-1) قبل و بلافاصله بعد از فعالیت گرفته شدند. نتایج نشان داد که پروتکل‌های فعالیت مقاومتی باعث افزایش معنادار سطـوح t-PA شد (P=0.007)؛ اما در سطوح PAI-1 تغییری ایجاد نکرد (P=0.529 ). مقایسة پاسخ های متغیرهای فیبرینولیتیک به سه جلسه فعالیت نشان داد که افزایش سطوح t-PA به‌دنبال پروتکل قدرتی– استقامتی نسبت به دو پروتکل دیگر بیشتر بود. براساس یافته‌ها، فعالیت مقاومتی موجب افزایش فعالیت سیستم فیبرینولیزیز و کاهش تشکیل ترومبوز می‌شود و این اثرها در پروتکل فعالیت استقامتی – قدرتی بیشتر است.
关键词：فعال‌کنندة پلاسمینوژن بافتی;مهارکنندة فعال‌کنندة پلاسمینوژن;تمرین با وزنه
