摘要：هدف از انجام این تحقیق بررسی تأثیر یک جلسه فعالیت تداومی و تناوبی با شدت بالا بر سطوح HIF-1α و TNF-α در بافت چربی موشهای چاق نر ویستار بود. آزمودنیها شامل 30 سر موش 16 هفتهای چاق بود که به مدت هشت هفته از رژیم پرچرب استفاده کرده بودند. آزمون واماندهساز پیشبین حداکثر اکسیژن مصرفی برای تعیین شدت فعالیت انجام شد. سپس حیوانات به گروههای کنترل، فعالیت تداومی و HIIE تقسیم شدند. فعالیت HIIE شامل پنج وهله دو دقیقهای با شدت vVO2max100% که به وسیله چهار وهله دو دقیقهای با شدت vVO2max30% از هم جدا شده بودند. فعالیت تداومی شامل دویدن با شدت vVO2max65% بود و زمان دویدن بر اساس میزان جابهجایی در گروه تناوبی با شدت بالا محاسبه شد. مقادیر پروتئین توسط روش وسترن بلات در بافت چربی احشایی و زیرپوستی اندازهگیری و تحلیل دادهها با نرم افزار SPSS انجام شد. میزان پروتئین HIF-1α در چربی احشایی گروه تداومی نسبت به کنترل، 5/33% و در گروه HIIE 45% کاهش معنیدار داشت (P<0.001). همچنین میزان پروتئین TNF-α در هردو گروه تجربی نسبت به کنترل کاهش داشت و کاهش در گروه تداومی نسبت به HIIE به طور معنیدار بیشتر بود (P<0.001). با توجه به نتایج میتوان گفت فعالیت ورزشی، به ویژه HIIE که انجام آن برای افراد چاق سخت یا خطرناک به نظر میآید، احتمالاً منجر به افزایش هایپوکسی و التهاب بافت چربی نشده و احتمال افزایش التهاب سیستمی و مشکلات به دنبال آن را در یک جلسه فعالیت ورزشی شدید رد میکند.
关键词：هوازی تداومی;اینتروال;فاکتور القاء کننده هایپوکسی1;فاکتور نکروز دهنده تومور آلفا;چاقی
