摘要：پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر برنامۀ تمرینی هوازی و مقاومتی بر سطح رزیستین، قند‌خون ناشتا، انسولین و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت بارداری انجام شد. بدین‌منظور، 34 نفر از زنان مبتلا به دیابت بارداری به‌صورت در‌دسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی در سه گروه قرار گرفتند. 12 آزمودنی (با میانگین سنی 60/2±39/28 سال) در گروه تمرین هوازی در آب (سه جلسه در هفته، 45ـ30 دقیقه در روز، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه)، 11 آزمودنی (با میانگین سنی 14/7±42/30 سال) در گروه تمرین مقاومتی (سه جلسه در هفته، به‌صورت دو تا سه ست، 15 تکرار، با شدت 50 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه و میزان درک تلاش) شرکت کردند و 11 نفر (با میانگین سنی 23/4±18/29 سال) نیز درقالب گروه کنترل در طول دورۀ پژوهش هیچ‌گونه فعالیت بدنی نداشتند. در مرحلۀ پیش‌آزمون و پس‌آزمون جهت برآورد میزان سطح قند‌خون، انسولین و رزیستین، خون‌گیری به‌عمل آمد و جهت اندازه‌گیری میزان رزیستین از روش الایزا استفاده شد. نتایج آزمون تی زوجی، کاهش معناداری را در قند‌خون ناشتا در گروه مقاومتی (P=0.012) و کاهش غیر‌معناداری را در گروه هوازی (P=0.31) نشان می‌دهد. در سطح رزیستین، انسولین، مقاومت به انسولین و حساسیت به انسولین نیز در گروه‌های تمرینی تغییرات غیر‌معناداری مشاهده شد. علاوه‌براین، نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشانگر تفاوت معنادار در کاهش شاخص مقاومت به انسولین (P=0.008) و افزایش سطوح پلاسمایی انسولین (P=0.031) و حساسیت به انسولین‌‌در بین گروه‌ها بود؛ در‌حالی‌که تحلیل واریانس، تفاوت معناداری را در سطوح رزیستین گروه‌ها نشان نداد. به‌نظر می‌رسد (احتمالاً) تمرینات مقاومتی در‌مقایسه با تمرینات هوازی در کاهش سطح گلوکز ناشتا و مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت بارداری مؤثرتر می‌باشند.
关键词：تمرین هوازی;تمرین مقاومتی;رزیستین;قند‌خون ناشتا;مقاومت به انسولین;دیابت بارداری
