摘要：پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تمرین هوازی با شدت بالا بر شاخص‌های میگرنی و بهبود کیفیت زندگی در زنان مبتلا به میگرن با طرح دو گروه پیش‌آزمون و پس‌آزمون (گروه گواه (9=n)) و گروه تمرین هوازی با شدت بالا (9=n) و با نمونه‌گیری تصادفی در میان بیماران زن میگرنی (میانگین سنی 5/2±8/22 سال، میانگین شاخص توده بدنی (8/40±2/20 و میانگین درصد چربی 01/6±41/22 درصد) انجام گرفت. پروتکل تمرین استقامتی دویدن با شدت بالا (17-15 مقیاس درک فشار بورگ) شامل هشت هفته تمرین به‌صورت سه جلسه در هفته و هر جلسه به‌مدت 30 دقیقه بود. لازم به ذکر است که یک ماه قبل و بعد از پروتکل تمرین، شاخص‌های میگرنی (تکرار، مدت و شدت حملات) توسط پرسش‌نامه (ثبت سردردهای روزانه) بررسی گردید و 48 ساعت قبل و بعد از پروتکل تمرین نیز کیفیت زندگی و آمادگی هوازی ارزیابی شد. تجزیه‌و‌تحلیل آماری داده‌ها نیز با استفاده از روش آماری آنالیز کوواریانس و آزمون تعقیبی ال.اس.دی انجام گرفت. با در‌نظر‌گرفتن مقادیر پیش‌آزمون، تفاوت معناداری در پس‌آزمون بین دو گروه مورد‌آزمایش مشاهده نمی‌شود (0.001>P) نتایج حاکی از آن است که تمرین هوازی با شدت بالا موجب کاهش معنادار شدت(0.05>P)، تعداد (0.001>P) و مدت (0.05>P) حملات سردرد و بهبود کیفیت زندگی (0.001>P) و نیز افزایش آمادگی هوازی (0.001>P) شده است. به‌طورکلی، تمرین هوازی با شدت بالا با تأثیر مثبت بر شاخص‌های میگرنی، کیفیت زندگی و بهبود آمادگی هوازی (احتمالاً) می‌تواند به‌عنوان یک رویکرد درمانی غیردارویی برای بیماران میگرنی در نظر گرفته شود.
