摘要：هدف از این پژوهش، ارزیابی اثر‌بخشی تمرینات منظم ترکیبی حین دیالیز بر فاکتورهای خطر مداخله‌گر در بیماری‌های قلبی ـ عروقی بود. بدین‌منظور، 45 بیمار همودیالیزی (با میانگین سنی 9/02± 61 سال و وزن 11/25± 69 کیلوگرم) به‌طور تصادفی در دو گروه تمرین (24 نفر) و کنترل (21 نفر) جای گرفتند. گروه تمرین در یک دوره برنامۀ تمرین ترکیبی 16 هفته‌ای شرکت نمود که تمرینات آن‌ها شامل: رکاب‌زدن به‌وسیلۀ ارگومتر و تمرینات مقاومتی پا با استفاده از وزنه در طول سه جلسۀ هفتگی دیالیز بود. پیش از شروع تمرینات و پس از پایان دورۀ تمرینی، پارامترهای مرتبط با بیماری قلبی ـ عروقی (فتوئین A و پروتئین واکنشگر C) و فاکتورهای مرتبط با عملکرد کلیه و کیفیت زندگی اندازه‌گیری گردید. نتایج نشان می‌دهند که چهار ماه تمرین ترکیبی فزاینده موجب بهبود کیفیت زندگی و عملکرد بدنی بیماران دیالیزی می‌شود. براساس نتایج، تغییر معنا‌داری در مقدار فتوئین A و پروتئین واکنشگر C در اثر تمرین مشاهده نمی‌شود (P>0.05)، اما تغییر در برخی فاکتورهای مرتبط با کلسیفیکاسیون عروقی و نیز بهبود کیفیت زندگی، نشان‌دهندۀ اثر مثبت فعالیت بر این بیماران می‌باشد. با توجه به این‌که سطح اولیۀ پروتئین واکنشگر C در این بیماران بالا بوده و مقدار سطح پایه و اولیۀ فتوئین A در آن‌ها بسیار پایین‌تر از افراد عادی می‌باشد، تأثیرات غیرالتهابی معنا‌دار تمرین ورزشی که در جمعیت عادی دیده می‌شود ممکن است در بیماران دارای التهاب گسترده مانند بیماران دیالیزی کافی نباشد.
关键词：بیماران همودیالیزی;تمرین ترکیبی;فتوئین A;پروتئین واکنشگرC;کیفیت زندگی
