摘要：هدف از این پژوهش، بررسی پاسخ تغییرپذیری ضربان قلب به محرک صوتی ریتمیک طی سه شرایط استراحت، فعالیت بدنی و بازگشت به حالت اولیه می‌باشد. بدین‌منظور، 14 دانشجوی پسر رشتۀ تربیت‌بدنی (با میانگین سنی 79/0 5/21 سال، وزن 42/88 9/64 کیلوگرم، شاخص تودۀ بدن 25/72 2/20 کیلوگرم بر متر‌مربع و قد 99/83 3/176 سانتی‌متر) انتخاب شدند و طی چهار جلسۀ مجزا (بدون موسیقی، مترونوم، محرک صوتی منظم و محرک صوتی نا‌‌منظم) مورد‌ارزیابی قرار گرفتند و الکتروکاردیوگرام آزمون‌دهنده‌ها طی چهار جلسه و هر جلسه در سه مرحلۀ استراحت، فعالیت بدنی و بازگشت به حالت اولیه اندازه‌گیری و ثبت گردید. همچنین، با استفاده از نوار الکتروکاردیوگرام، تغییرپذیری ضربان قلب مربوط به مراحل فوق مورد‌ارزیابی قرار گرفت. تجزیه‌و‌تحلیل تغییرپذیری ضربان قلب با استفاده از آزمون آنوا با اندازه‌گیری مکرر نشان می‌دهد که طی مرحلۀ استراحت، محرک صوتی تأثیر معناداری بر تغییرپذیری ضربان قلب نداشته است. نتایج بیانگر این است که طی مرحلۀ فعالیت بدنی، محرک صوتی (به‌ویژه شرایط سنگ‌کوب و غیر‌سنگ‌کوب) سطح تغییرپذیری ضربان قلب را به‌طور معناداری کاهش داده است. علاوه‌براین، همانند شرایط استراحت، تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها حاکی از این است که طی مرحلۀ بازگشت به حالت اولیه، محرک صوتی تأثیر معناداری بر تغییرپذیری ضربان قلب نداشته است. براساس یافته‌ها دریافت می‌شود که هم‌زمانی با محرک صوتی، بر تغییرپذیری ضربان قلب تأثیر‌گذار بوده و تغییرپذیری ضربان قلب، تحت‌تأثیر ساختار محرک صوتی قرار گرفته است. در‌مجموع، هم‌زمانی با محرک صوتی توانسته است تغییرپذیری ضربان قلب را کاهش دهد.
