摘要：هدف از این پژوهش، مقایسۀ تأثیر تمرینات پلایومتریک شتابی، پلایومتریک مقاومتی و پلایومتریک معمولی بر عملکرد توان، قدرت و هایپرتروفی عضلانی در مردان فعال بود. 30 مرد فعال (با میانگین سنی 12/1±67/20 سال، قد 69/4±83/174 سانتیمتر و وزن 51/7±45/63 کیلوگرم) بهصورت دواطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و بهشکل تصادفی به سه گروه تقسیم شدند و برحسب میزان فعالیت در هفته و قدرت بیشینه، همسانسازی گردیدند. برنامه تمرینی بهمدت چهار هفته و سه جلسه در هفته انجام شد. همچنین، پسآزمون بعد از 48 ساعت از آخرین جلسۀ تمرین انجام گرفت و اختلاف بین گروهها توسط آزمون تحلیل عاملی کوواریانس وآزمون تعقیبی محاسبه گردید و اختلاف درونگروهی نیز با استفاده از آزمون تی زوجی تحلیل گشت. یافتهها نشان میدهد که هر سه تمرین پلایومتریک شتابی، پلایومتریک مقاومتی و پلایومتریک معمولی باعث بهبود معنادار ارتفاع پرش اسکات، پرش عمودی و پرش عمقی، حداکثر و میانگین توان در پرش عمودی، قدرت بیشینه و سطح مقطع عضلات ران نسبت به پیشآزمون شده است. تمرین پلایومتریک مقاومتی نیز منجر به بهبود معنادار ارتفاع پرش عمقی نسبت به تمرینات پلایومتریک شتابی و پلایومتریک معمولی گردیده است. علاوهبراین، نتایج نشان میدهند که تمرینات پلایومتریک شتابی و پلایومتریک مقاومتی، بهبود معناداری را در قدرت بیشینه نسبت به تمرین پلایومتریک معمولی ایجاد کردهاند. با توجه به نتایج و درصد تغییرات بهنظر میرسد که استفاده از کش در تمرینات پلایومتریک (شتابی و مقاومتی)، مفیدتر از تمرینات پلایومتریک معمولی میباشد. همچنین، تمرین پلایومتریک شتابی، کارایی بیشتری در بهبود توان و قدرت عضلانی نسبت به پلایومتریک مقاومتی و معمولی دارد.
