摘要：در پژوهش حاضر اثر تمرین شنا بر آسیب ناشی از فشردگی مزمن (CCI) عصب سیاتیک در موشهای صحرایی نر بالغ موردبررسی قرار گرفت. بدینمنظور، 40 سر موش صحرایی نژاد ویستار هشت هفتهای به پنج گروه تقسیم شدند که عبارت هستند از: گروه القای نوروپاتی با مدل CCI و تمرین شنا (CCIST)، گروه القای نوروپاتی با مدل CCI بدون تمرین شنا (CCI)، گروه سالم با تمرین شنا (ST)، گروه کنترل سالم بدون تمرین شنا و گروه شم جراحی CCI (Sham CCI). گروههای CCIST و CCI توسط زدن چهار گرۀ شل بر روی عصب سیاتیک، با آسیب عصبی محیطی مواجه شدند. شایانذکر است که پروتکل تمرینی شنا بهمدت دو هفته (5 روز در هفته بهمدت 30 تا60 دقیقه) بهطول انجامید. علاوهبراین، آزمونهای رفتاری شامل: مطالعۀ هایپرآلجیزیا و آلودینیای مکانیکی و حرارتی بود که هر هفته انجام میشد. یافتههای آماری نشان میدهد که هایپرآلجیزیای مکانیکی (بهترتیب P=0.023 و P=0.013) و هایپرآلجیزیای حرارتی (بهترتیب P=0.013 و P<0.001) در هفتههای اول و دوم در گروه CCIST نسبت به گروه CCI اختلاف معناداری داشتهاند، اما دو هفته تمرین، تأثیر معناداری بر آلودینیای مکانیکی و سرمایشی نداشته است. درمجموع، یافتههای پژوهش حاضر حاکی از آن است که انجام فعالیت ورزشی مناسب، بهصورت مستقیم بر هایپرآلجیزیا اثر میگذارد و باید بهعنوان یک درمان مهم توانبخشی موردتوجه قرار گیرد.
