摘要：هدف از این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتیاکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. بدینمنظور، 21 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (با میانگین سنی 30/8±40/36 سال، نمایۀ تودۀ بدنی 80/5±39/25 کیلوگرم بر متر مربع و نمرۀ ناتوانی 70/1±67/2) بهصورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. گروه تجربی بهمدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) به انجام تمرینات پیلاتس پرداخت و نمونههای خونی 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از دورۀ تمرین جمعآوری گردید. دادهها با استفاده از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح معناداری 0.05>P تحلیل شدند. نتایج آزمون تی وابسته نشان میدهد که در گروه تجربی، سطح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز بهدنبال تمرینات پیلاتس بهشکل معناداری افزایش یافته است (P=0.01)، اما سطوح سرمی مالون دی آلدئید و ظرفیت آنتیاکسیدانی تام تغییر معناداری را نشان نمیدهد (مقادیر P بهترتیب 14/0 و 34/0). همچنین، سطح سرمی مالون دی آلدئید در گروه کنترل افزایش معناداری (P=0.04) و سطح ظرفیت آنتیاکسیدانی تام کاهش معناداری یافت (P=0.02). علاوهبراین، یافتههای آزمون تی مستقل حاکی از این است که سطح سرمی مالون دی آلدئید در گروه کنترل درمقایسه با گروه تجربی افزایش معناداری داشته است (P=0.03). بهطورکلی، بهنظر میرسد تمرینات پیلاتس میتواند عاملی کمککننده جهت بهبود عوامل نوروتروفیکی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد. اگرچه، این احتمال وجود دارد که این تمرینات قادر به بهبود وضعیت اکسایشی این بیماران نباشند، اما میتوانند از روند روبهگسترش آن جلوگیری نمایند.
关键词：تمرین پیلاتس;مولتیپل اسکلروزیس;عامل نوروتروفیک مشتق از مغز;مالون دی آلدئید;ظرفیت آنتیاکسیدانی تام
