摘要：مقدمه: دلسوزی سازه‌ای بین فردی است که نقش مهمی در بهزیستی افراد ایفا می‌نماید و مطالعه حاضر باهدف بررسی پایایی و روایی مقیاس دلسوزی برای زندگی دیگران انجام گرفت. روش: در این راستا 281 دانشجو (170 زن و 111 مرد) با میانگین سنی 41/23 سال با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای مرحله‌ای از بین دانشجویان دانشگاه پیام نور استان گیلان انتخاب شدند و به مقیاس‌های دلسوزی برای زندگی دیگران چانگ و همکاران (2014)، مقیاس همدلی عاطفی مهرابیان و اپستین (1972) و زیر مقیاس شخصیت آزارگر پرسشنامه شخصیتی میلون پاسخ دادند. یافته‌ها: نتایج حاصل از تحلیل عاملی اکتشافی نشان داد که این مقیاس دو عامل همدلی و تسکین درد و رنج را در بر می‌گیرد که حدود 50 درصد از واریانس مقیاس را تبیین می‌نمایند و بر اساس نتایج تحلیل عاملی تأییدی، این عامل‌ها به‌خوبی با داده‌ها برازش داشت (94/0,GFI= 88/0NFI= ,91/0CFI=). روایی همگرا و افتراقی مقیاس، از طریق همبستگی با مقیاس همدلی عاطفی و زیر مقیاس شخصیت آزارگر محاسبه گردید که نتایج معنادار بودند (01/0>p). همسانی درونی مقیاس بر اساس آلفای کرونباخ 87/0 و همبستگی گویهها با نمره کل در دامنه 41/0 تا 60/0 به دست آمد. نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، می‌توان نتیجه گرفت که مقیاس دلسوزی برای زندگی دیگران از روایی و پایای نسبتاً مطلوبی در نمونه‌ایرانی برخوردار است و در پژوهش‌های آتی می‌توان آن را مورد استفاده قرار داد.
