摘要：پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش الکترونیکی در نظام آموزشی ایران انجام شد. روش این پژوهش فراتحلیل است و جامعه‌ی آماری شامل مقالات دارای مرتبه‌ی علمی – پژوهشی منتشر شده در پایگاه‌های اطلاعاتی داخلی از سال ۱۳۸۹ تا سال ۱۳۹۶ می‌باشد. برای جمعآوری اطلاعات، پس از مرور نظام مند مطالعات انجام شده و بر اساس ملاک‌های ورود و خروج تعیین شده، تعداد ۴۵ پژوهش انتخاب شد و اطلاعات این پژوهش‌ها در چک لیست فراتحلیل جمعآوری گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از تحلیل حساسیت، نمودار قیفی، مدل‌های ثابت و تصادفی و تحلیل ناهمگنی با استفاده از نرمافزار CMA استفاده شد. نتایج تحلیل داده‌ها نشان داد که آموزش الکترونیکی از اثربخشی بیشتری نسبت به آموزش حضوری برخوردار است به این صورت که پس از حذف داده‌های پرت، و اندازه اثر ترکیبی 4۵ مطالعه برابر با 483/. بود که بر اساس معیار کوهن این مقدار، گویای یک اندازه اثر متوسط می‌باشد. همچنین نتایج نشان داد که در پژوهش‌هایی که آزمودنی‌ها از نوع دانشآموز بودند، متغیر وابسته از نوع مهارتی و روش نمونهگیری، روش تصادفی بود، اثربخشی آموزش الکترونیکی بیشتر بود. بر اساس یافته‌های این پژوهش میتوان نتیجه گرفت که آموزش الکترونیکی می‌تواند جایگزین مناسبی برای آموزش حضوری باشد.
