摘要：پژوهش‌های انجام‌شده درزمینة تأثیر توهم بینایی بر یادگیری حرکتی و خودکارآمدی کودکان و بزرگسالان نتایج مثبتی در برداشته‌اند؛ ازاینرو، هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثر توهم بینایی بر یادگیری ضربة پات‌گلف و خودکارآمدی در سالمندان بود. در این مطالعة نیمه تجربی، 22 سالمند با میانگین سنی 77/1 ± 77/62 سال به روش نمونهگیری دردسترس انتخاب شدند و به‌طور تصادفی به دو گروه مساوی توهم بینایی بزرگ و توهم بینایی کوچک تقسیم شدند. شرکتکنندگان تکلیف ضربة پات‌گلف را از فاصلة دومتری در مراحل پیشآزمون (10 کوشش)، اکتساب (50 کوشش شامل پنج بلوک 10 کوششی)، یادداری (10 کوشش) و انتقال (10 کوشش، از فاصلة جدید 5/2 متری) انجام دادند. یادگیری حرکتی شرکتکنندگان به‌صورت خطای شعاعی ضربات پات‌گلف ثبت شد. همچنین، از پرسش‌نامة خودکارآمدی بندورابرای سنجش خودکارآمدی استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس مرکب و آزمون تی نشان داد که بین دو نوع توهم بینایی در مرحلة اکتساب و انتقال مهارت پات‌گلف تفاوت وجود نداشت؛ اما در مرحلة یادداری، بین یادگیری دو نوع توهم بینایی تفاوت معنادار وجود داشت (0.05 ≥ P) و توهم بینایی بزرگ نسبت به توهم بینایی کوچک به بهبود یادگیری حرکتی منجر شد. بهبود خودکارآمدی در هر دو گروه نشان داده شد؛ اما بین خودکارآمدی دو گروه تفاوت معنادار مشاهده نشد (P ˃ 0.05). براساس یافتههای مطالعة حاضر می‌توان نتیجهگیری کرد که سالمندان همانند سایر گروههای سنی، در شرایط توهم بینایی بزرگ، بهبود یادگیری حرکتی را در مهارتهایی نظیر ضربة پات‌گلف تجربه می‌کنند. دلیل احتمالی این بهبود می‌تواند افزایش امیدواری تقویت‌شده در شرایط توهم بینایی بزرگ باشد.
