摘要：هدف از پژوهش حاضر، مقایسۀ اثر تمرینات انفرادی، زوجی و گروهی بر اکتساب و یادداری مهارت طناب‌زنی دانش‌آموزان مقطع چهارم ابتدایی بود. نمونۀ آماری پژوهش را 180 دختر و پسر (با دامنۀ سنی 65/0±10 سال) تشکیل دادند که به‌صورت تصادفی خوشه‌ای از بین دانش‌آموزان مقطع چهارم ابتدایی شهرستان نهاوند انتخاب گردیده و برحسب مقادیر نمرات پیش‌آزمون در سه گروه انفردی، زوجی و گروهی گزینش شدند و در مدارس جداگانه تحت آموزش طناب‌زنی بر‌اساس شیوه‌نامۀ طرح ملی طناورز (سال 1390) قرار گرفتند. مرحلۀ اکتساب شامل 12 جلسه تمرین تحت‌نظر مربی بود که عملکرد افراد در جلسات چهار، هشت و 12 ثبت شده و آزمون یادداری با شش روز تأخیر به‌عمل آمد. تحلیل داده‌های مرحلۀ اکتساب با استفاده از تحلیل واریانس مرکب (سه آرایش مکانی * سه دفعات اندازه‌گیری * دو جنسیت) نشان داد که آرایش مکانی بر اجرای مهارت طناب‌زنی تأثیر دارد (P=0.001) و عملکرد در آرایش مکانی زوجی و گروهی بهتر است؛ اما اثر جنسیت معنادار نمی‌باشد. نتایج تحلیل واریانس دوطرفه (دو جنسیت * سه آرایش مکانی) در مرحلۀ یادداری نیز نشان‌دهندۀ برتری آرایش مکانی زوجی و گروهی نسبت به انفرادی (P=0.001) و عدم تفاوت بین آرایش زوجی و گروهی می‌باشد. لازم‌به‌ذکر است که اثر جنسیت معنادار نمی‌باشد. بر‌اساس نتایج و دشواری مهارت طناب‌زنی بهتر است که در آموزش این مهارت از تمرینات انفرادی استفاده نشود و از مزایای تمرین دو‌نفره و گروهی مانند یادگیری مشاهده‌ای، فعال‌سازی نرون‌های آینه‌ای و غیره بهره‌برداری گردد.
