摘要：هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تمرینات عملکردی بر تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ افزایش و کاهش شتاب دسترسی به اشیا (با اشکال استوانه، مکعب و منشور) و اندازه‌های متفاوت (کوچک، متوسط و بزرگ) در کودک مبتلا به سندرم داون شش ساله بود. این پژوهش، آزمایشی با طرح تک‌آزمودنی است و جهت انجام آن، یک شرکت‌کنندۀ مبتلا به سندرم داون که اختلال جسمانی و حرکتی شدیدی نداشت از کانون سندرم داون معرفی گردید (مؤنث و شش ساله). جهت انجام پژوهش، پیش‌آزمون و پس‌آزمون دسترسی به اشیا با اشکال و انداز‌های متفاوت با استفاده از دستگاه تحلیل حرکتی انجام گرفت و آزمودنی به‌مدت 24 جلسۀ 60 دقیقه‌ای (پنج جلسه در هفته)، تحت تمرینات عملکردی قرار گرفت. هر جلسه تمرین شامل سه بخش 15 دقیقه‌ای بود که بین آن‌‌ها پنج دقیقه استراحت در نظر گرفته شده بود. یافته‌ها نشان می‌دهد که میانگین تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ افزایش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازۀ متوسط، کمتر از اشکال دیگر (N=7.50) و اندازۀ اثر، بیشتر از اشکال با اندازه‌های دیگر بود (E=0.91). میانگین تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ کاهش شتاب دسترسی به شی استوانه با اندازۀ متوسط نیز کمتر از اشکال دیگر (N=5.83) و اندازۀ اثر، بیشتر از اشکال با اندازه‌های دیگر بود (E=0.93). میانگین تعداد واحدهای حرکتی در پس‌آزمون نشان می‌دهد که آزمودنی اجرای بهتری نسبت به پیش‌آزمون داشته است. همچنین، یافته‌ها بیانگر آن است که 24 جلسه تمرینات عملکردی باعث کاهش تعداد واحدهای حرکتی مرحلۀ افزایش و کاهش شتاب در الگوی دسترسی می‌شود. بدین‌ترتیب، پژوهش حاضر از یافته‌های گذشته که مبتنی بر تمرینات تکلیف‌‌محور با رعایت اصل اختصاصی‌بودن تمرین بوده‌اند، حمایت می‌کند.
关键词：واحد حرکتی;مرحلۀ افزایش و کاهش شتاب;تمرینات عملکردی;طرح تک‌آزمودنی
