摘要：هدف از پژوهش حاضر، تعیین تأثیر تکلیف دوگانه، مجرد و ترکیبی بر راهرفتن زنان سالمند با تجربۀ افتادن و بدون تجربۀ افتادن میباشد. بدینمنظور، 120 زن سالمند شهرستان بابل که در دامنۀ سنی 80ـ60 سال قرار داشتند به صورت داوطلبانه انتخاب شدند و بهشکل تصادفی در گروههای کنترل و تمرینی دوگانه، مجرد و ترکیبی جای گرفتند. جهت سنجش کیفیت راهرفتن سالمندان از آزمون برخاستن و حرکتکردن زماندار استفاده شد. پس از مرحلۀ پیشآزمون، گروههای مختلف تمرینی براساس برنامۀ مشخص با توجه به گروه خود، به تمرین راهرفتن با شرایط تکلیف مجرد، دوگانه و ترکیبی پرداختند و پس از دوماه، مجدداً در آزمون برخاستن و حرکتکردن زماندار حضور یافتند. شایانذکر است که آزمون در دو شرایط تکلیف مجرد و تکلیف دوگانه برای تمام گروهها انجام پذیرفت. نتایج آزمون تحلیل واریانس مختلط نشان میدهد که اثر مداخله و اثر تعاملی مداخله در گروه در دو شرایط آزمون با اجرای تکلیف مجرد و تکلیف دوگانه معنادار میباشد (0.05≥P)، اما تفاوت بین این دو شرایط در پسآزمون معنادار نیست. این احتمال وجود دارد که افزایش قابلیت شناختی و جسمانی زنان سالمند، زمینهساز بهبود امتیازات کیفیت راهرفتن آنها بوده است.
