摘要：هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر خستگی ناشی از شدتهای متفاوت تمرین بر زمانبندی پیشبین انطباقی همراه با تغییرات درونکوششی است. آزمودنیها یک گروه 15 نفری با دامنۀ سنی 97/0±33/20 سال بودند که بهصورت داوطلبانۀ دردسترس از میان دانشجویان پسر کارشناسی دانشگاه علامهطباطبایی انتخاب شدند. پس از انتخاب آزمودنیها و نرمافزار (نرمافزار زمانبندی پیشبین انطباقی)، کلیۀ آزمودنیها در سه سطح مختلف خستگی (استراحت، شدت متوسط و شدت بالا)، یک بلوک 10 کوششی از تکلیف پیشبینی را با سرعتهای درونکوششی افزایشی و کاهشی بر روی تردمیل انجام دادند. پس از بررسی طبیعیبودن دادهها با استفاده از آزمون کلموگروف ـ اسمیرونوف و نیز بررسی تجانس واریانس‌هاتوسط آمارۀ لوین، دادهها با استفاده از تحلیل واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری (05/0) تجزیه و تحلیل شدند. یافتهها نشان میدهد که در سرعت افزایشی، خطای متغیر خستگی ناشی از شدت متوسط تمرین (50 درصد) معنادار نمیباشد (05.P>0)، اما خطای مطلق معنادار است (05.P<0). همچنین، خطای متغیر، خطای مطلق و نیز خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) معنادار میباشد (05.P0)، اما خستگی ناشی از شدت بالای تمرین (80 درصد) در اجرای زمانبندی پیشبین انطباقی در خطای مطلق و متغیر معنادار است (05.P<0). بهطورکلی، نتایج نشان داد که محرکهای سریعتر و خستگی ناشی از شدت بالای تمرین، با افت بیشتری در عملکرد زمانبندی پیشبین انطباقی همراه هستند.
