摘要：هدف از این پژوهش، بررسی اثر یک برنامۀ تمرینی منتخب بینایی و دو مهارت مختلف تنیس روی میز بر برخی مهارتهای بینایی دانشجویان پسر جوان بود. شرکتکنندگان پس از شرکت در آزمونهای اولیۀ غربالگری بیناییسنجی، بهصورت تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند که عبارت هستند از: گروه تمرینات بینایی و سرویسهای تاس تنیس روی میز، گروه تمرینات بینایی و درایو فورهند تنیس روی میز، گروه تمرینات بینایی و گروه تمرینات ورزشی (درایو فورهند و سرویسهای تاس تنیس روی میز). پیش و پس از هشت هفته تمرین، آزمونهای استاندارد بیناییسنجی از تمامی شرکتکنندگان بهعمل آمد. تحلیل واریانس مرکب چهار (گروه) × دو (زمان) نشان میدهد که پس از اتمام هشت هفته تمرین، گروههای یک و دو در حرکات ساکادی، گروههای دو و سه در سهولت تطابقی، گروههای یک، دو و سه در زمان واکنش بینایی و درنهایت، گروه یک در هماهنگی چشمـدست، بهبودی بیشتری نسبت به گروههای دیگر دارند؛ بنابراین، میتوان نتیجه گرفت که بهمنظور بالابردن مهارتهای بینایی خاص یک مهارت ورزشی، تمرین آن مهارت بهتنهایی کافی نیست. بلکه، انجام تمرین ورزشی بههمراه تمرینات بینایی مربوط به آن میتواند بهترین نتیجه را بههمراه داشته باشد. دراینصورت، هم نیازهای ادراکی ـ حرکتی مهارت موردنظر از طریق تمرین تخصصی ورزشی بهبود مییابد و هم تمرین بینایی میتواند بهعنوان عامل کمکی، نیازهای بینایی مهارت را توسعه بخشد.
关键词：تمرین بینایی;حرکات ساکادی چشم;سهولت تطابقی;زمان واکنش بینایی;هماهنگی چشم ـ دست
