摘要：هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر ترکیب روش‌های تمرینی مشاهدة عمل، تصویرسازی حرکتی و تمرین جسمانی بر استواری حرکات درونمرحله و برونمرحله بود. نمونة آماری پژوهش حاضر را 64 دانشجوی دختر رشتۀ تربیت بدنی با دامنة سنی 28ـ20 سال تشکیل دادند که بهصورت تصادفی به چهار گروه 16 نفری (گروه تمرین جسمانی، گروه تمرین جسمانی ـ مشاهدۀ عمل، گروه تمرین جسمانی ـ تصویرسازی حرکتی و گروه مشاهدۀ عمل ـ تصویرسازی حرکتی) تقسیم شدند. پروتکل اجرای پژوهش شامل: سه مرحلۀ پیش از تمرین (پیشآزمون)، مرحلۀ تمرین و مرحلۀ آزمون (پسآزمون) بود. در این پژوهش، الگوی درونمرحله ترکیبی از چرخش داخلی و خارجی ساق پای راست و چپ بهطور همزمان بود، بهصورتی که هر دو پا روی سطح افقی و حول محور عمودی بدن، همزمان به سمت داخل و خارج بدن (نسبت به مرکز بدن) حرکت میکردند. الگوی هماهنگی برونمرحله نیز شامل حرکت دورانی هریک از پاها روی سطح سهمی و حول محور عرضی بود. بهمنظور تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس یکراهه و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح P<0.05 استفاده شد. نتایج نشان میدهد که روش ترکیبی مشاهدة عمل ـ تمرین جسمانی در هر دو حرکات درونمرحله و برونمرحله، دارای عملکرد بهتر و معناداری نسبت به گروه‌های دیگر میباشد (P<0.001). همچنین، گروه ترکیبی تمرین جسمانی ـ تصویرسازی حرکتی نیز عملکرد بهتر و معناداری نسبت به گروه‌های تمرین جسمانی و مشاهدة عمل ـتصویرسازی حرکتی دارد (P<0.05). براساس نتایج پژوهش حاضر به مربیان پیشنهاد میشود جهت یادگیری این نوع مهارتهای حرکتی و صرفهجویی در وقت و هزینه، از روش ترکیبی تمرین جسمانی ـ مشاهدة عمل بهره گیرند.
