摘要：هدف از انجام این پژوهش، بررسی تأثیر مشاهدۀ اطلاعات نسبی و مطلق بر یادگیری یک مهارت جدید بود. جامعۀ آماری این پژوهش را دانشجویان پسر دانشگاه شهید بهشتی تشکیل می‌دادند که از بین آن‌ها به‌صورت نمونۀ دردسترس، 14 نفر از دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی که همگی راست‌دست بودند و از‌نظر جسمانی وضعیت سالمی داشتند انتخاب و به دو گروه 7 نفری تقسیم شدند. اطلاعات در این پژوهش به‌صورت نمایش نقاط نورانی ارائه شدند. یک گروه اطلاعات همۀ اندام‌های بدن را مشاهده می‌کرد (گروه اطلاعات نسبی) و گروه دیگر فقط اطلاعات مچ دست پرتاب را مشاهده می-کرد (گروه اطلاعات مطلق). افراد در اکتساب، 20 کوشش را اجرا نمودند و 24 ساعت بعد 5 کوشش را به‌عنوان آزمون یادداری انجام دادند و بعد از آزمون یادداری همۀ گروه‌ها فیلم اطلاعات همۀ اندام‌های بدن (اطلاعات نسبی) را مشاهده کردند. این مرحله به‌عنوان بازاکتساب نام‌گذاری شد. نتایج نشان داد که گروه اطلاعات مطلق در هماهنگی درون اندام‌ها نسبت به گروه اطلاعات نسبی بیشتر شبیه به الگو عمل کرده است. این اثر در تمام مراحل پژوهش مشاهده شد. در متغیرهای کنترل‌کنندۀ حرکت، تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت (05/p>0). همچنین، دیدن اطلاعات نسبی در مرحلۀ بازاکتساب تأثیری بر هماهنگی اندام‌ها و دقت حرکت نداشت؛ اما بر متغیر کنترل حرکت تأثیر معناداری داشت و آن را بهبود بخشید. در‌کل، نتایج نشان‌دهندۀ این امر است که اطلاعات نسبی همیشه برای کسب الگوی هماهنگی مهم‌ترین اطلاعات نیستند. در بعضی موارد مانند آنچه که در این پژوهش مشاهده شد، اطلاعات نقطۀ انتهایی حرکت نقش مهم‌تری را بازی می‌کنند.
