摘要：هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش شاخص دشواری در یادگیری مهارت حرکتی بود. به‌ویژه فرض شد که نسبت فاصله ـ عرض هدف (ID) که عامل مشهودی در زمان حرکت است می‌تواند عامل تعین‌کننده‌ای در یادگیری حرکتی باشد و هنگامی که نسبت فاصله ـ عرض هدف حفظ می‌شود یادگیری بالاتری به نسبت زمانی‌که فقط یک عامل تغییر می‌کند انجام می‌گیرد. بدین منظور در این پژوهش، 71 پسر 9 تا 12 ساله که هیچ‌گونه سابقه در زمینه بسکتبال نداشتند در 9 گروه به تمرین پرتاب آزاد بسکتبال با شاخص‌های دشواری مختلف (شاخص‌های دشواری یکسان، ساده‌تر و سخت‌تر از شرایط استاندارد) پرداختند. پس از اجرای 200 کوشش در قالب 10 بلوک 20 کوششی، آزمون انتقال با فاصله و عرض هدف استاندارد از شرکت‌کنندگان به‌عمل آمد. نتایج تحلیل کواریانس بر نمرات آزمون انتقال گروه‌ها نشان از یادگیری بهتر در گروه‌هایی که با شاخص دشواری ثابت تمرین کرده بودند داشت. چنین استنباط می‌شود که نسبت فاصله ـ عرض هدف در به‌دست آوردن راهبرد کنترلی که در طول تمرین به‌کار می‌رود موثر می‌باشد. از نتایج این پژوهش به‌نظر می‌رسد شاخص دشواری و حفظ این نسبت ها، عامل موثری در افزایش میزان یادگیری می‌باشد. پیشنهاد می‌شود مربیان برای افزایش میزان یادگیری با حفظ شاخص دشواری تکلیف، به آموزش مهارت بپردازند.
关键词：شاخص دشواری;یادگیری;مهارت حرکتی;پرتاب آزاد بسکتبال
