摘要：هدف از مطالعۀ حاضر بررسی تأثیر فعالیت بدنی و خستگی متعاقب آن در تکلیف تعادلی ایستادن بر عملکرد و تغییرپذیری حرکتی در نوسانات قامتی بود. آزمودنی‌های پژوهش حاضر شامل 15 مرد جوان با دامنۀ سنی بین 20 تا 24 سال بود که از آن‌ها خواسته شده بود پیش از فعالیت بدنی، پس از فعالیت بدنی با شدت 50ـ40%، پس از فعالیت بدنی با شدت 70ـ60% و پس از فعالیت بدنی با شدت 90ـ80%، به‌مدت 30 ثانیه روی صفحه نیرو در وضعیت ایستاده قائم قرار گیرند و میزان ثبات (انحراف استاندارد) و تغییرپذیری حرکتی (به‌وسیله آنتروپی‌فازی) نوسانات قامتی آن‌ها اندازه‌گیری شد. با افزایش شدت فعالیت بدنی و بروز خستگی بیشتر، دامنۀ نوسانات قامتی در هر دو محور قدامی خلفی و میانی جانبی افزایش یافت. آنتروپی فازی در هر دو محور قدامی خلفی و میانی جانبی با افزایش شدت فعالیت بدنی و بروز خستگی بیشتر کاهش یافت. این نتایج بیان می‌کند که با افزایش شدت فعالیت بدنی و بروز خستگی بیشتر، تغییرپذیری حرکتی در نوسانات پاسچری کاهش می‌یابد. همچنین با کاهش میزان ثبات در نوسانات پاسچری، تغییرپذیری حرکتی در نوسانات پاسچری نیز کاهش می‌یابد. با بروز خستگی، ساختار تغییرپذیری به سمت ساختاری با قابلیت انعطاف‌پذیری کمتر حرکت می‌کند و همین انعطاف‌پذیری کمتر موجب می‌شود تا سیستم در مقابل محدودیت‌های محیطی و محدودیت‌های تکلیف، سازگاری پایین‌تری از خود نشان دهد و موجب کاهش سطح کیفی عملکرد فرد در تکلیف کنترل قامت شود.
