摘要：تحقیق حاضر با هدف واکاوی نگرش کشاورزان توت‌فرنگی‌کار شهرستان سنندج نسبت به کشت پایدار این محصول انجام شد. تحقیق از نوع توصیفی ـ همبستگی بوده است که به روش پیمایشی انجام شد. با بهر‌ه‌گیری از فرمول کوکران و نمونه‌گیری تصادفی ساده، 150 نفر از توت‌فرنگی‌کاران به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده‌ها در این پژوهش پرسش‌نامه بود که روایی صوری آن مورد تأیید اساتید ترویج و آموزش کشاورزی دانشگاه کردستان قرار گرفت. با استفاده از مطالعه راهنما، پایایی پرسش‌نامه برای بخش سنجش نگرش کشاورزان به کشت پایدار برابر 65/0 به دست آمد که معرف مناسب بودن آن می‌باشد. برای گروه‌بندی و مقایسه کشاورزان موردمطالعه از تحلیل خوشه‌ای و تحلیل واریانس استفاده شد. یافته‌های حاصل از تحلیل خوشه‌ای نشان داد کشاورزان موردمطالعه را می‌توان به سه دسته کشاورزان با نگرش ضعیف، متوسط و قوی نسبت به کشت پایدار توت‌فرنگی گروه‌بندی نمود. یافته‌های حاصل از تحلیل واریانس بیانگر اختلاف معنادار بین این سه گروه از کشاورزان با سطوح مختلف نگرش، ازنظر تعداد اعضای خانوار، میزان مشارکت در فعالیت‌های ترویجی و میزان اعتماد به رسانه‌های اطلاعاتی بود. با توجه به یافته‌های پژوهش پیشنهادهایی ارائه شد که می‌تواند در ترغیب کشاورزان به کشت پایدار توت‌فرنگی ارزشمند باشد.
