摘要：İslam toplumlarında, hukukî muameleleri kayıt altına almak üzere yazılı belge düzenlenmesine ayrı bir önem verilmiş, muhtemel sahtekârlıkları önlemek üzere belgenin yazımında uzmanları tarafından anlaşılabilen özel bir dil oluşturulmaya çalışılmıştır. Bu çerçevede şürût uzmanları, düzenlenen belgelerde tarafların kimliklerinin tespitinde ve bazı muamelelerde sözleşme konusunun tanımlanmasında ad, nesep, meslek gibi unsurların yanında fiziksel özellikler ve kusurların betimlemesine de yer vermişler, bu özelliklerin ifade edilmesinde ortak bir dil kullanmaya gayret göstermişlerdir. Söz konusu tasvirler şürût eserlerinde çoğunlukla hilâ/hulâ başlığı altında ele alınmıştır. Şürût uzmanları fiziksel özelliklerin tasvirini kimlik tespitinin ana unsurlarından kabul etmezler. Ancak kimlik tespitini kolaylaştıracağı için fiziksel özelliklerin belgede zikredilmesini tavsiye ederler. Bu tanımlamalarda yaş, boy, kafa ve beden yapısı, leke, ben ve organlardaki kusur ve eksikliklerle ilgili ayrıntılı tasvirlere yer verilir. Bu çalışmada, Semerkandî (ö. 550/1155), Tarsûsî (ö. 758/1357), İmâdî (ö. VIII./XIV. yüzyıl), İbn Ferhûn (ö. 799/1397) ve Minhâcî’nin (ö. 889/1484) eserlerinin ilgili bölümleri çerçevesinde söz konusu tasvirler için kullanılan kavramlara ve anlamlarına yer verilecektir.
其他摘要：In Islamic societies, a special emphasis has been placed on documentation to ensure the reliability of legal transactions. In documantation, to prevent possible fraud to be infers a special language understood especially by experts/ professionals. For this purpose the shurût authorities, in identification of parties in documents in addition to name, genealogy and name of profession, make mention of descriptions of physical qualities and defects. They have tried to use a common language to describe these qualities. These descriptions were covered under the hilâ/hulâ heading in shurût works. Shurût authorities do not accept the description of physical qualities from the main elements of identification. However, they recommend that physical qualities be mentioned in the document in order to facilitate identification. These descriptions include detailed descriptions of age, height, head and body structure, spots, stains and flaws and deficiencies in organs. In this article, within the framework of the relevant sections of the works of Samarqandî (d. 550/1155), Tarsûsî (d. 758/1357), Imâdî (d. VIII./XIV. century), Ibn Farhûn (d. 799/1397) and Minhâcî (d. 889/1484), the words used to express these descriptions and their meanings will be listed.
