标题：Is the Special Judo Fitness Test Index discriminative during formative stages? Age and competitive level differences in U13 and U15 children
其他标题：Czy Indeks Indywidualnych Testów Sprawnościowych Judo jest różnicujący na etapach kształtowania osobowości? Różnice ze względu na wiek i poziom zaawansowania w kategoriach wiekowych do 13 i do 15 lat
期刊名称：Ido Movement for Culture: Journal of Martial Arts Anthropology
印刷版ISSN：2084-3763
电子版ISSN：2082-7571
出版年度：2018
卷号：18
期号：3
页码：37-41
DOI：10.14589/ido.18.3.6
语种：English
出版社：Idokan Poland Association in Rzeszów
摘要：Aim.The aim of the present study was to perform SJFT in children to analyse differences between groups of age and competition level.Methods.Thirty–four male children judo athletes aged under 13 (U13) and under 15 (U15) years–old were recruited from a local gym (amateurs) and the Spanish National Judo Team (SNT) and classified in three groups:U13 amateur,U15 amateur and U15 SNT.Children performed the SJFT in similar height and weight pairs.Age comparisons revealed no difference in SJFT index given the lower number of throws during the SJFT for U13 children (95% CIhigh = <23 vs.>22 and >23 throws) but the faster heart rate (HR) recovery (95% CIhigh = < 150 vs.>150 and >147 bpm) compared to the U15 amateur and SNT groups.Results.Competitive level comparisons between U15 amateur and SNT revealed no difference in SJFT performance (throws,HR and index).Thus,the SJFT index is not a proper variable to detect differences between groups at these ages.Conclusions.These findings open the challenge to design appropriate conditioning test for children to better measure performance and develop adequate training and teaching plans during formative years.These findings open the challenge to design appropriate conditioning test for children during formative years to better measure performance and develop adequate training and teaching plans.
其他摘要：O turystyce sztuk walki możemy mówić w co najmniej dwóch znaczeniach:jako o fakcie społeczno–kulturowym i jako o obszarze refleksji naukowej.W pierwszym znaczeniu dotyczy to chociażby historycznych podróży samurajów lub roninów po Kraju Wschodzącego Słońca w celu nauki w różnych szkołach szermierki i w dōjō (salach poznawania drogi) różnych mistrzów sztuk walki (tzw.mushashūgyō).Podobnie podróżowali po Chinach tamtejsi półlegendarni mistrzowie kung–fu,zwani wuxia,prosząc często o naukę przeciwników,którzy pokonali ich w walce.Do Chin wybierali się w celu studiowania sztuk walki w XVIII i XIX wieku historyczni twórcy ka rate z Okinawy.Znacznie później,po drugiej wojnie światowej,podobne podróże po krajach Azji (Japonia,Okinawa,Chiny,Tajlandia) odbył Masutatsu Oyama,twórca jednego z pięciu głównych stylów japońskiego karate.Można sądzić,że podobne wyjazdy motywowane względami poznawczymi i pragnieniem samorealizacji oraz powiązane z nauką sztuk walki miały miejsce także w innych kręgach cywilizacyjnych,kulturach i krajach,np.na starożytnym Bliskim Wschodzie lub w Indiach.Niemniej artykuł dotyczy turystyki sztuk walki jako obszaru refleksji naukowej,a więc frag?mentu ogólnej teorii turystyki,gdzie podejmowane są próby interpretacji określonego tematycz?nie fenomenu.
