摘要：Z powodu skomplikowanej budowy staw skokowy jest szczególnie narażony na urazy, spośród których najczęstszym jest skręcenie. Towarzyszą temu uszkodzenia tkanek miękkich, które w zależności od powagi dzieli się na skręcenia I, II i III stopnia. Najczęściej do takiej kontuzji dochodzi w mechanizmie inwersji, co prowadzi do uszkodzenia więzadeł strony bocznej W fazie ostrej po urazie, głównym celem rehabilitacji jest ograniczenie dolegliwości bólowych oraz powstającego obrzęku i krwiaka, a także ochrona przed uszkodzeniami wtórnymi. W fazie podostrej należy skupić się na przywracaniu funkcji stawu, zakresów ruchów i delikatnym jego obciążaniu. Wprowadzany jest trening propriocepcji, ćwiczenia siłowe i rozciągające. Kolejny etap, podczas którego dochodzi do przebudowy uszkodzonych tkanek, charakteryzuje się wdrażaniem stopniowo zwiększanych obciążeń i różnorodności wprowadzonych wcześniej metod postępowania. W końcowej fazie rehabilitacji należy upewnić się, że pacjent jest gotowy do pełnego powrotu do aktywności, co dotyczy szczególnie sportowców. Pomóc w tym mogą testy funkcjonalne takie jak na przykład "The DorsiflexionLunge Test” czy "The Star ExcursionBalance Test”. Głównym czynnikiem predysponującym do wystąpienia skręcenia stawu skokowego jest przebyty taki uraz w przeszłości. Ma to związek z faktem, że taka kontuzja prowadzi do uszkodzenia funkcji proprioceptywnej i zaburzeń kontroli postawy. Nieprawidłowo przeprowadzona rehabilitacja lub jej brak mogą prowadzić do rozwoju przewlekłej niestabilności stawu skokowego, która znacznie pogarsza możliwość aktywności fizycznej i komfort życia pacjenta. Konieczne wydaje się więc wprowadzenie odpowiednich metod zapobiegawczych, opierających się o stosowanie zewnętrznych stabilizatorów i trening nerwowo-mięśniowy. Celem tego jest przywrócenie prawidłowego czucia głębokiego jak i czasu reakcji mięśni w obrębie stawu skokowego.
其他摘要：Due to complicated structure of ankle, it is exceptionally susceptible to injuries, of which one of the most common is a sprain. The sprain involves soft-tissue injuries that, depending on their level of seriousness, are categorized as first-, second- or third-degree sprains. The main goals of rehabilitation in the acute phase after the injury include reduction of pain, swelling and hematoma, as well as prevention from secondary injuries. During the subacute phase the emphasis should be put on restoring the joint’s function and its range of motion, as well as on gentle loading of the joint. Proprioception training, strength and stretching exercises should also be introduced. The next stage, during which the reconstruction of the damaged tissues takes place, involves the implementation of gradual progressive loading and the variety of earlier introduced procedures. In the final phase of rehabilitation, it is vital to reassure that the patient is able to return to full activity, especially if he or she is an athlete. Therefore, functional testing such as the Dorsiflexion Lunge Test or The Star Excursion Balance Test may be of help. The main predisposing factor for an ankle sprain is a previous injury of the same type. It is due to the fact that such an injury leads to impaired proprioceptive function and impaired postural control. Improper rehabilitation or the lack of thereof may cause the development of chronic ankle instability, which substantially reduces the chances of physical activity and the patient’s quality of life. The implementation of adequate preventive measures based on employing external stabilisers and neuromuscular training appears to be essential. The objective is to regain a good sense of proprioception as well as muscle reaction time within the ankle joint.
