摘要：سخنرانی سالانه رهبران سیاسی در مجمع عمومی سازمان ملل از بارزترین فرصتها برای اعضای این سازمان است تا رویکرد بینالمللی دولت متبوعشان را در تریبونی جهانی عرضهکنند. در مقاله حاضر ضمن بهکارگیری روشهای تحلیل محتوا و تحلیل گفتمان تلاش شده متن سخنرانی حسن روحانی و دانلد ترامپ در مجمع عمومی سال2017م از حیث کمی وکیفی بررسی میشود و گفتمانهای مذکور در چارچوب نظریه مدیریت هماهنگ معنا (CMM) به عنوان یکی از نظریات حوزه ارتباطات میان فرهنگی عرضه شود. کاربست این نظریه در تحلیلگفتمان نشان داد، در حالیکه سخنان روحانی عمدتاً از موضع «معترض»، متوجه مسائل منطقهای و روابط برابر ایران-جهان بوده؛ ترامپ با اتخاذ موضعی بالا به پایین در مقام «ناظم جهان»، الگویی از دولت و ملت آمریکا را به عنوان برنامه عمل سایر کشورها ارائه کرده است. همچنین بهرهمندی از سه سطح تفسیری، انتقادی و کاربردی نظریه CMMروشن کرد که اولاً؛ تضادهای هویتی عرضه شده در دو سخنرانی ناشی از الگوی متفاوت جهانی فرهنگ نزد هرکدام از سخنرانان بوده و ثانیاً؛ تنها راه حل، اتخاذ راه سومی است که میتواند وجهه تهدیدآمیز یا معترض طرفین را در بستری محترمانه و در عین حال عادلانه به مفاهمه، گفتگو و تعامل مبدل سازد و امکان ارتباطات دوسویه را در قالب سازمانهای فراملی فراهم آورد.
