出版社：Center for Open and Multimedia Eduacation of the University of Warsaw
摘要：Tradycyjne metody kształcenia inżynierów są uważane za niewystarczające w stosunku do stawianych współcześnie wymagań (MacLeod,2010). Inżynierowie powinni być przygotowani do pracy w środowisku globalnym,które charakteryzuje się dużą zmiennością,wielokulturowością i nowymi społecznymi,ekonomicznymi i środowiskowymi trendami wynikającymi m.in. z globalizacji. Tak dynamiczne środowisko działalności inżynierskiej znalazło odzwierciedlenie w strategii Unii Europejskiej EUROPE 2020 (Komisja Europejska [KE],2010,s. 11). Strategia ta podkreśla znaczenie wzrostu gospodarczego,tworzenia nowych miejsc pracy,zmian klimatycznych,dobrobytu i bezpieczeństwa społecznego. Vernon (2000) wykazuje,że skuteczne kształcenie inżynierów powinno być skupione na studencie,zorientowane na zadania projektowe oraz powinno zawierać elementy ekonomii i zarządzania. Powstało wiele inicjatyw związanych z nowymi formami współpracy uczelni z przemysłem (Paci,Lalle i Chiacchio,2013),włączając w to kształcenie inżynierów. Jedną z takich form są tzw. „fabryki uczące” (ang. learning factories),które pozwalają nabywać kompetencje niezbędne do transferu technologii z nauki do przemysłu (Ziemian i Sharma,2008). Niestety,to podejście do kształcenia nie obejmuje początkowych etapów opracowywania innowacji. Inne dobrze znane podejście,to kształcenie przez doświadczenie (ang. experiential learning) rozwijane w pracach Dewey’a (2007,s. 17-97),Lewina (Schein,1996),Piaget (Wadsworth,2004),czy Kolba (Kolb,2015;Kolb i Kolb,2005). Jack et al. (2011,s. 75-76,101) wskazują,że w celu zapewnienia wysokiej jakości i skuteczności kształcenia inżynierów konieczne jest m.in. zaangażowanie studentów w globalne podróże i projekty,włączenie przedmiotów dotyczących globalnych aspektów wytwarzania,a w szczególności wykorzystanie metod nauczania zwiększających zaangażowanie studentów..
