摘要：Mehmet Kaplan,Nesillerin Ruhu adlı kitabında “Türkiye'nin en mühim kültür davası,hiç şüphesiz,dil davasıdır. O,bütün davaların başında gelir. Onu halletmedikçe,kültürle alakalı diğer meseleleri halletmeye imkân yoktur. Çünkü düşünce ve duyguları nesilden nesile,insandan insana nakletme vasıtası dil,her türlü kültür faaliyetinin temelini teşkil eder. İnsanoğlu,dil vasıtasıyla,dille dayanarak düşünür;dil vasıtasıyla bilgi edinir;milli ve içtimai tesanüt dil ile olur.” 1 der. Yani dil insanoğlunu çepçevre çevreleyen bir hayat damarı gibi onun yaşamanı devam ettiriyor. Ancak biz hayat damarımıza ya da Kaplan’ın deyimiyle Dil davamıza yıllarca sahip çıkamadık. Osmanlı Türkçesi diye adlandırdığımız dilimizin 600 yıllık tarihine başka bir dilmiş gibi uzak durduk. Bunda Türk Dil Kurumunun Nurettin Topçu’nun tanımıyla donkişorvari bir budama yapmasının etkisi büyüktür. Bu budama dilimizi zayıf bırakmıştır. Günümüzde gençler bundan 20 yıl öncesinin bile gazete,kitap ve dergilerini okuyamayacak hale gelmiştir. Durum daha kötüye gitmeden yapılan hatadan geri dönülmeye başlanmıştır. Bu dönüşle Osmanlı Türkçesine karşı ciddi bir ilgi artışı vardır. İlgiyle birlikte ortaya çıkan eserlerde de artış yaşanmaktadır.
