出版社：Communication Direction Institute, Novi Sad & University of Belgrade - Faculty of Political Sciences, Belgrade
摘要：Cenzura kao ključni mehanizam ostvarivanja represije najčešće je odlika totalitarnih i autoritarnih društava,ali ni demokratski uređene države,od Atine i suđenja Sokratu zbog izgovorene reči do Patriotskog zakona (Patriot Act) kojim se ograničava i sputava ustavom garantovana sloboda štampe i govora u savre?menoj Americi,nisu imune na ovu pojavu. Posmatrano i iz perspektive aktuel?nog trenutka,ali i istorijski,brojne su oblasti u kojima cenzori deluju – država, crkva,mediji,korporacije,kultura. Na sve ovo podseća nas u knjizi Monopol na istinu autorka Radina Vučetić,istoričarka i profesorka istorije na Filozofskom fakultetu u Beogradu,dok fokus svoje pažnje usmerava na partijsku cenzuru u umetnosti u Srbiji šezdesetih i sedamdesetih godina XX veka,kao pokazatelja krupnijih političkih i društvenih kretanja. Birajući ovaj period,autorka pokuša?va da pokaže,suprotno prethodnim istraživanjima koja su tvrdila da se to dogo?dilo osamdesetih godina,da se gubitak legitimiteta Saveza komunista (odnosno Partije – kako autorka u knjizi najčešće referiše na nju) desio krajem šezdesetih i početkom sedamdesetih godina. Gubitak legitimiteta Partije tumači se i u kontekstu bujanja „nacionalne ideje“,ali se analitičkim povratkom u šezdesete godine registruje i kritika koja dolazi sa levice,te se pokazuje da su već u tom periodu bila profilisana „dva moguća puta srpske elite“ kojima se ona kreće i danas,pedeset godina kasnije. Izborom ilustrativnih i paradigmatičnih primera, autorka izbegava kvantifikaciju i zamku u koju su upadale mnoge prethodne studije navodeći brojke za koje je teško naći potvrdu u istorijskim izvorima..
