摘要：Począwszy od początku XII w., gdy anonimowy kronikarz, później nazwany Gallem, utrwalił pismem pierwszą opowieść o losach Polski i jej władców, dynastii Piastów, historia tego kraju przed wprowadzeniem chrześcijaństwa była dla miłośników przeszłości tematem tyleż atrakcyjnym, co trudnym. Wobec braku źródeł pisanych pochodzących z interesującego okresu posiłkowano się przekazami ustnymi, a od XIII w. także historiami znanymi z dziejopisarstwa antycznego. Pogańscy Polacy stawali się ludem coraz potężniejszym, z powodzeniem stawiali czoła Cezarowi, a swym panowaniem obejmowali całą Europę Środkowo-Wschodnią. Ta,wyrażająca potrzeby zarówno umysłów, jak i serc twórców oraz odbiorców, kreatywna historiografia była z wolna kruszona w XVIII w., ale dopiero w następnym stuleciu została z pełnym animuszem zaatakowana przez zwolenników nowego, krytycznego podejścia do badań historycznych. Od tego momentu uwaga badaczy polskiego średniowiecza była skoncentrowana na trzech podstawowych dziełach: powstałych w XV w. Rocznikach królestwa Polski pióra Jana Długosza, spisanej na przełomie XII i XIII w. Kronice Polaków mistrza Wincentego zwanego Kadłubkiem oraz Kronice wspomnianego już Anonima zwanego Gallem. W toku dyskusji źródłoznawczych dwa pierwsze przekazy zeszły na plan dalszy, bój prawdziwy rozgorzał natomiast wokół problemu wiarygodności przekazu Anonima dotyczącego lat przed przyjęciem chrzu przez Mieszka, pierwszego historycznego członka dynastii piastowskiej.
