摘要：Oczekuje się, że głosowanie uczestnika zgromadzenia decyzyjnego będzie wyrazem jego preferencji w sprawie, która jest przedmiotem głosowania. Jednak nie zawsze tak jest. Istnieją sytuacje, w których zamiast szczerego głosowania, zgodnego z własną preferencją w danej sprawie, decyduje się on głosować inaczej. Zjawisko kupowania głosów wyborców występowało zapewne od zawsze. Tak było również w wyborach w 63 roku p.n.e., w wyniku których Cyceron został konsulem rzymskim. Harris (2008, s. 408) napisał: „Jeśli Krassus rzeczywiście kupił osiem tysięcy głosów, to zgodnie z opinią Ranunkulusa powinno to wystarczyć do zapewnienia sobie zwycięstwa w wyborach. Jednak tym razem frekwencja była wyjątkowo duża, ponieważ wybory wzbudziły zainteresowanie w całej Italii. W miarę jak głosowały kolejne centurie, stało się jasne, że głównemu łapówkarzowi nieco zabrakło do osiągnięcia celu”. Współcześnie kandydaci i partie polityczne zamiast kupowania głosów podejmują lub obiecują podjęcie w przyszłości korzystnych decyzji politycznych , dotyczących warunków instytucjonalnych dla funkcjonowania działalności gospodarczej, w celu uzyskania poparcia dysponentów zasobów fi nansowych, ludzkich i materialnych, które mogą być wykorzystane w politycznym procesie wyborczym. Zachowania dysponentów tych zasobów nazywane są pogonią za rentą polityczną (rent-seeking). Zjawiska te nie będą jednak przedmiotem tego komentarza.
