摘要：Temat księgi jednoznacznie zapowiada,że jej treścią są katalogi rękopiśmiennych sakramentarzy,względnie ich fragmentów. Jak wiadomo,sakramentarz to odrębna księga używana w liturgii między VII a XII wiekiem. Od początku II tysiąclecia chrześcijaństwa stanowił istotną część mszału (missale plenarium),którego całość dopełniały księgi lekcjonarza (wraz z ewangelistarzem),graduale oraz odpowiednie rubryki,będące uprzednio częścią osobnego ordines. Korzystając z informacji autora księgi,bpa A. Suskiego,dzieło to opisuje 1179 sakramentarzy lub ich zachowanych fragmentów. Powyższe rękopiśmienne źródła,szczegółowo opisane,pochodzą z 14 krajów,a przechowywane są oczywiście w wielu krajach,np. w USA czy w Polsce (Gniezno,Warszawa,Wrocław). Różnorakie są miejsca przechowywania analizowanych źródeł,które Autor dzieła nam precyzyjnie umiejscowił. Chodzi tu o także archiwa,jak biblioteki krajowe,regionalne,miejskie,królewskie,książęce,uniwersyteckie,diecezjalne,katedralne,kapitulne,zakonne,parafialne (zob. s. 352,n. 294) itd. Ponadto każdy rękopiśmienny dokument opatrzony jest takimi precyzyjnymi danymi,jak: sygnatura,ilość kart rękopisu i ich wymiary podane w milimetrach,wskazanie na liturgiczny typ sakramentarza,czas powstania dokumentu i miejsce jego pochodzenia,rok jego ewentualnego drukowanego wydania,zestaw bibliograficznych pozycji zawierających odniesienia do analizowanego dokumentu. Najobszerniejszą częścią zdecydowanej większości rękopiśmiennych źródeł przedstawia opis zawartości treściowej danego sakramentarza,lub jego fragmentu. Opierano się przy tym na wcześniej wydanych opracowaniach lub też na odczytach z mikrofilmów. Dotyczyło to według autora około 40 kodeksów. O pracochłonności i rzetelności tego ostatniego elementu świadczą np. opisy zawartości niektórych kodeksów,które obejmują nawet 10 stron (s. 985–994,n. 1171 – Sacramentarium Triplex z państwowego Archiwum w Zürich),lub np. 9 stron (s. 716–725,n. 804,Ms. 213 z biblioteki miejskiej w Reims). Równie imponujące są zestawy bibliograficzne niektórych kodeksów obejmujące nawet 20 pozycji,np. wymieniony powyżej kodeks z Reims opatrzony jest aż 23 pozycjami bibliograficznymi,z podaniem nazwiska autora opracowania (lub skrótu opracowania),rokiem publikacji oraz właściwymi stronicami odnoszącymi się do analizowanego kodeksu.
